உடல் மீது பற்று வைப்பது, அதன் தேவைகளுக்குத் தீனி போடும் பொருட்களை வாங்கிக் குவித்துக் கொள்வதையும், பேராசையுமே குறிக்கிறது. குவித்துக் கொள்வது , சுரண்டலை அபிவிருத்தி செய்வதால், அது இறை அருளை வெல்ல முடியாது. அதற்கு வரம்பே இல்லை ! ஒரு சிறு மழைத் தூறலால், ஏரியை நிரப்ப முடியுமா? புல் கதிர்களை எரிப்பதால், கொழுந்து விட்டெறியும் தணலைப் பெற முடியுமா? ஒவ்வொரு வாய் தண்ணீரும் தாகத்தை அதிகமாக்குகிறது. அது எப்போதும் மேலும் வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொண்டே இருக்கும். பொருட்கள் அல்லது பாண்டித்யம் அல்லது புகழ் ஆகியவற்றைக் குவித்துக் கொள்வதை, ஒருவர் தனக்கும், பிறருக்கும் நடைமுறையில் பயன்படுத்தாவிடில்,எந்த நன்மையும் இல்லை. நீங்கள் நம்பிக்கை வைத்துள்ள இந்த உடல், உண்மையில் நீங்கள் கையாளும் ஒரு கருவி மட்டுமே என்பதை உணர வல்ல ஞானம், உங்களுள் உதயமாக வேண்டும். அதுவே,உயர்நிலை ஆன்மீக விழிப்புணர்வின் முதல் படியாகும். வைராக்யமும், பற்றின்மையும் எவ்வாறு ஆனந்தத்தை விளைவிக்க முடியும் என ஒருவர் கேட்கலாம்.செயல்பாட்டில் ஈடுபட்டிருக்கும் போது, அஹங்கார உணர்வை விட்டு விடுங்கள்;எந்த உணர்ச்சி அல்லது எதிர்விளைவை அனுபவித்துக் கொண்டு இருக்கும் போது, அதில் நாம் ஒரு பங்கேற்பவர் என்ற உணர்வை விட்டு விடுங்கள்; பின்னர் ஒருவர் எப்போதும் ஆனந்தமாகவே இருப்பார். பின்னர், ஒரு போகி ( அனுபவிப்பவர் ), ஒரு யோகியாக (ஆன்மீகத்தில் முன்னேறிய மனிதர் ) மாறி விடுவார்.