ஒருவர் தனது தாயை நேசிக்க வேண்டும் என்று உள்ளிருந்து வரும் தூண்டுதலே, அவருள் உள்ள தெய்வீக இயல்பின் ஒரு வெளிப்பாடாகும். அந்த மனிதருள் தெய்வீக ஒளிக்கீற்று இல்லை என்றால்,அவர்கள் எவரையுமே நேசித்திருக்க மாட்டார்கள். ஒரு கோலிலுக்கோ அல்லது சர்ச்சிற்கோ போனாலோ அல்லது போகா விட்டாலோ கூட, ஒரு மனிதன் , வேறு ஒருவரை நேசிக்கிறான் என்றால், அவனும் ஆஸ்திகனே.நீங்கள், அறிந்த ஒன்றிலிருந்து தான், அறியாத ஒன்றிற்குச் செல்கிறீர்கள்.பின்னர், இயற்கை அனைத்தையும் ஆட்கொள்ளும் அளவிற்கு அந்த ப்ரேமை, என்றும் விரியும் வட்டங்களாகப் பரவி விசாலமாகி விடுகிறது ! அதன் பரிசுத்தமான வடிவில், ஒரு மரத்திலிருந்து ஒரு இலையைப் பறிப்பது கூட, நீங்கள் ஒரு தடவைக்கு இரு முறையாக யோசிக்கும் அளவிற்கு, உங்களை பாதித்து விடுகிறது ! அதன் வேர்கள் பூமியில் ஆழமாகச் செல்லுமாறு செய்யும், ஒரு மரத்தின் பசுமையான உயிராற்றல்,தெய்வீக ஸங்கல்பத்தின் ஒரு சின்னமே. வேர்கள், காற்றின் உக்கிரமான இழுப்பிற்கு எதிராக மரத்தை உறுதியாக நிலை நிற்கச் செய்து, அதை புயல்களிலிருந்து காப்பாற்றுகின்றன. அதைப் போலவே, ஒரு மனிதனின் ப்ரேமை எனும் வேர்கள் அவர்களுக்குள் இருக்கும் தெய்வீகம் எனும் ஊற்று வரை செல்லுமானால், துன்பத்தின் எந்தப் புயலும் அவர்களை அசைக்க முடியாது.