ஒரு நதி கடலுடன் கலப்பதைச் சிந்தித்துப் பாருங்கள்.கடலின் நீர், சூரியனால் உஷ்ணப் படுத்தப் பட்டு ஆவியாக மேலெழுந்து,மேகங்களாக உருவாகி, அவை மழைத் துளிகளாக கீழே விழுகின்றன. ஒவ்வொரு துளிக்குள்ளும், தான் வெளியேற்றப் பட்ட கடலுக்குத் திரும்பி வரவேண்டும் என்ற ஏக்கம் இருக்கிறது. ஆனால்,தனித் தன்மை உணர்வு, இந்த ஏக்கத்தை வென்று விடுகிறது. மழைத் துளிகள் ஒன்று சேர்ந்து, சிறு ஓடை மற்றும் நீரோடைகளாக ஓடி,பின்னர் பெருக்கெடுத்து ஓடும் கிளை நதிகளாக சம வெளிகளில் வெள்ளமாகப் பாய்கின்றன. இறுதியில், நதி, கடலுடன் கலந்து, தனது நாம, ரூப, குணங்களை இழந்து விடுகிறது. தனது, கடலிலிருந்து புறப்பட்டு கடலுக்கு வந்தடைந்த பயணத்தின் போது, ஆவி, மேகம், மழை மற்றும் நதி என்ற அனைத்து மாற்றங்களை அனுபவித்த போதிலும், தண்ணீர்,தண்ணீராகவே இருக்கிறது. நாமங்கள், ரூபங்கள் மற்றும் குணங்கள் மாற்றம் அடைந்தாலும் உட்கரு மாறாமல் இருக்கிறது. மனிதனும் கூட, தெய்வீகம் என்ற கடலிலிருந்தே வெளிப்பட்டவன்; அவனது இறுதி நிலை அதனுடன் ஒன்றரக் கலப்பதே. இதுவே சத்தியம்;இதுவே உண்மை நிலை. நீ அதுவே. இந்த நம்பிக்கையில் உறுதியாக இருங்கள்.