எப்போது மனிதர்கள்,ஆத்மாவின் மீது விசுவாசம் இன்றி,புலன்களை மட்டுமே பின்பற்றுகிறார்களோ, அபாய விளக்கு ஏற்றப்படுகிறது; புனருத்தாரணம் செய்வதில் ஒரு மிகப் பெரிய பணியைச் செய்ய வேண்டி இருந்தால், இறைவன் ஒரு தூதரை அனுப்புகிறான் அல்லது அவனே இற(ர)ங்கி வருகிறான். அர்ஜூனன், ஆத்மாவின் அடிப்படையை மறந்து போனான்; ராவணன், அதற்கு எதிராகச் செயலாற்றினான். புலனின்பங்கள் என்ற மண்ணின் அஸ்திவாரத்தில், இந்த உலகம் தன்னை நிர்மாணித்துக் கொண்டு இருக்கிறது. எனவே தான் அவதாரங்கள் இற(ர)ங்கி வருகின்றன. தனது கைப்பிடி நிறைய ஒரு பானையில் இருந்த கடலைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு இருந்ததால், எவ்வாறு ஒரு குரங்கால், அந்தப் பானையின் குறுகிய வாயிலிருந்து, தனது கையை எடுக்க முடியாமல் போகிறதோ, அவ்வாறே, இந்த உலகிலிருந்து தங்கள் கை நிறையத் தாங்கள் பற்றிக் கொண்ட இன்பம் தரும் விஷயங்களின் பிடியை விட விருப்பம் இல்லாததால், மனிதர்கள் இன்று அவதிப்பட்டுக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். உலகியலான பொருட்களைக் குவித்துக் கொள்வது, சாந்தி, சந்தோஷங்களைத் தரும் என்ற தவறான நம்பிக்கைக்கு மனிதர்கள் இட்டுச் செல்லப் படுகிறார்கள். ஆனால் ப்ரேமை மட்டுமே, நிரந்தரமான ஆனந்தத்தைத் தர முடியும், ப்ரேமையால் மட்டுமே, கோபம்,பொறாமை மற்றும் த்வேஷத்தை நீக்க முடியும் !