நீங்கள், உங்களது சக மனிதர்களை, உங்களது சொந்த சகோதரர்களைப் போல நடத்த வேண்டும். ஒற்றுமை உணர்வை நீங்கள் வளர்த்துக் கொள்ளும் போது தான், நீங்கள் ஒரு மனிதன் என்று அழைக்கப் படுவதற்கான தகுதியைப் பெறுகிறீர்கள். ஒற்றுமை இல்லாத இடத்தில், நீங்கள், பகைமை மற்றும் த்வேஷத்தைக் காண்பீர்கள். பின்னர், ப்ரேம தத்துவம் முழுமையாகக் காணாமல் போய்விடும். ஒற்றுமையும் ப்ரேமையும், சகோதரர்களுக்கு இடையே மட்டும் அல்லாமல், கணவன் மற்றும் மனைவி இடையிலும், குடும்பத்தின் அனைத்து உறவினர்கள் இடையிலும், இருக்க வேண்டும். இறைவனது ப்ரேமையை பிறருடன் பகிர்ந்து கொள்வதே உங்களது தலையாய கடமையாகும். அதன் பின்னரே,‘’ மனிதர் அனைவரும் சகோதரரே, இறைவனே தந்தை‘’ என்ற சீரிய பழமொழியின் முக்கியத்துவத்தை, உங்களால் உணர முடியும். துரதிருஷ்ட வசமாக, இப்படிப் பட்ட உயர்ந்த இலட்சியத்தை இன்று காண முடிவதில்லை. இறைவனே தந்தை என்பதை நீங்கள் நம்பாவிட்டாலும் கூட, மனிதர் அனைவரும் சகோதரரே என்பதில் உங்களுக்கு நம்பிக்கை இருக்க வேண்டும் ; இதனைக் கடைப்பிடித்து, அதிலிருந்து ஆனந்தத்தை அனுபவியுங்கள். இப்படிப் பட்ட ஒற்றுமையை நாம் பெறும் போது தான், பாரதம், தனது பண்டைய மகத்துவத்தை மறுபடியும் அடையும்.