சுவாமியின் ப்ரேமையில் சுயநலத்தின் ஒரு சுவடு கூட இருக்காது. அது பரிசுத்தமானது. சுவாமி கொடுப்பது எப்படி என்று அறிவாரே அன்றி, எடுத்துக் கொள்வது என்பதை அல்ல. சுவாமியின் கரம் ஏதோ ஒன்றை அளிப்பதற்காக மேலே இருக்குமே அன்றி, ஏதோ ஒன்றை நாடுவதற்காக நீட்டப் பட மாட்டாது. மேலும், ஒருமுறை சுவாமி, ‘’ நீங்கள் என்னுடையவர்கள் ‘’ என்று அறிவித்த பின், அவர்கள் எந்தத் தவறான வழிகளைப் பின்பற்றினாலும், சுவாமி அவர்களைக் கைவிட மாட்டார். இப்படி ஏற்றுக் கொள்ளப் பட்ட எவரும், ஏன் கஷ்டங்களுக்கும், துன்பங்களுக்கும் ஆளாகிறார்கள் எனக் கேட்கக் கூடும். இந்த துன்பங்கள் அவர்களது சொந்த கர்மாக்களின் பலன்களே. அவர்கள் , தங்களது நடத்தை சரியானதாக இருக்குமாறு பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும். ஒருவேளை, இறைவன் ஒருவருக்கு, நூறு ஆண்டு காலமுள்ள வாழ்க்கையை அருளினால், அவர், தற்பெருமையால் பூரித்துப் போய், நூறு ஆண்டு காலம் வாழப் போகிறோம் என்ற நம்பிக்கையில் ஒரு மரத்திலிருந்து குதிக்க ஆரம்பிக்கக் கூடாது. அவர் நூறு ஆண்டு காலம் வாழலாம், ஆனால், விழுந்ததில், தனது காலை உடைத்துக் கொள்ளக் கூடும். எனவே, இறைவனது அருளை ஏற்றுக் கொள்ளும் போது, ஒருவர், ஒரு தார்மீகமான வாழ்க்கை நடத்த முயல வேண்டும்.