வாழ்க்கை என்பது, களிப்பிற்கும்,கண்ணீருக்கும் இடையில் நிகழும் ஒரு ஊசலாட்டமே. குழந்தைப் பருவம் மிகவும் மென்மையானதும், அப்பாவித்தனமானதும் ஆகும்; இளமைப் பருவமோ, மடத்தனமும், குறைகளும் நிறைந்ததாகும்; நடுத்தர வயதோ பிரச்சனைகளால் குழம்பியும், சாத்தியமான நிவாரணங்களும் கொண்டது; வயோதிகமோ கடந்த கால தோல்விகளை எண்ணி வருந்துவதில் கழிந்து விடுகிறது. எப்போது தான் நீங்கள் கொஞ்சமாவது உண்மையான சந்தோஷத்தை அனுபவிக்க முடியும்? மனம், நிலையற்ற மற்றும் அற்பமானவற்றில் ஈடுபடுவதன் விளைவுகளே சுக, துக்கங்கள். ஒவ்வொரு ஜீவ ராசியின் உட்கரு இறைவனே. தீமையானவற்றில் அதன் கிரணங்கள் படுவதால், சூரியன் களங்கமடைவதில்லை. புலன்கள் எங்கு இட்டுச் சென்றாலும் அவற்றை மனம் தொடருவதன் விளைவுகளால், ஆத்மாவும் கூட பாதிக்கப் படுவதில்லை. எப்போது ஒருவர் ஆத்மாவே இறைவன் என்பதை உணருகிறாரோ, அப்போது, அவரை மரண பயம் வாட்டுவதில்லை; இறை நம்பிக்கையே வாழ்க்கை; நம்பிக்கை இன்மையே இறப்பு. உடல் மட்டுமே இறக்கிறது; தெய்வீக ஆத்மா, பிறப்பு, இறப்பிற்கு அப்பாற் பட்டது. இதை உணர்ந்து விடுங்கள், ஒருவர் ஆனந்தத்தில் திளைத்திருப்பார்.