நற்செயல்கள் என்ற நறுமண மலரிலிருந்து வெளிப்படும் இனிய பழமே உண்மையான ப்ரேமையாகும். இந்நாளில், ஏதாவது கஷ்டம் எழுந்தாலோ அல்லது ஏதாவது துன்பம் விளைந்தாலோ, ப்ரேமை, த்வேஷமாக மாறி விடுகிறது. ஒருவர் எதிர்கொள்ளும் இடர்பாடுகள் எதுவாக இருந்தாலும், ஒருவர் படும் சொந்த துயரம் மற்றும் இன்னல் எதுவாக இருந்தாலும், உண்மையான ப்ரேமை உள்ள ஒருவர், எந்த பாதிப்பும் இன்றி இருப்பார். ஆயுதம் இன்றி ஆளுவது ப்ரேமையே. எந்த சட்டங்களும் இன்றி அது அனைவரையும் இணைக்கிறது. நெருப்பில் உள்ள ஜோதி அல்லது சூரியனின் கிரணங்கள் அல்லது கடலின் அலைகளைப் போல, தெய்வீக ப்ரேமையே ஒவ்வொரு உண்மையான மனிதனின் அடிப்படைக் குணமாகும். தெய்வீகத்தின் திருவுருவங்களான அனைத்து ஜீவராசிகளிடமும், எந்த விதமான பலனையும் எதிர்பாராது, தூய மற்றும் தன்னலமற்ற அன்பைக் கடைப்பிடிப்பதே உண்மையான ப்ரேமையாகும் ! ஒரு உண்மையான ப்ரேமை கொண்ட மனிதன், வெறுப்போ அல்லது த்வேஷமோ இன்றி, அனைத்து ஜீவராசிகளிடமும் நட்பும் பரிவும் கொண்டவராக இருப்பார் ( அத்வேஷ்டா ஸர்வபூதானாம், மைத்ரஹ, கருண ஏவச). இப்படிப் பட்ட மனப்பாங்கு உடையவர்கள் மட்டுமே , உண்மையான மனிதர்களாக அழைக்கத் தகுதி படைத்தவர்கள் ஆவார்கள்!