உணவே, பசி என்ற வியாதிக்கு மருந்து; தண்ணீரே, தாகம் என்ற வியாதிக்கு மருந்து; பிறப்பு ,இறப்பு என்ற சுழற்சியான பவரோகத்தைக் குணப்படுத்துவது, பகவான் என்ற மருந்து; ஆசை என்ற நோய்க்கு ஞானமே மருந்து. அசாந்தி என்ற நோய்க்கு, இறை நாம பஜனையே நிவாரணம். எல்லா ஆன்மீக சாதகர்களுக்கும் பொதுவான நோய்களான, சந்தேகம், விரக்தி மற்றும் தயக்கத்திற்கு மிகவும் சக்தி வாய்ந்த நிவாரணம் , பிறருக்கு உதவுவது என்ற பரோபகாரமே. இன்று சேவை என்பது ஒரு பொதுவான வார்த்தையாக இருந்தாலும், அதன் மதிப்பு மிகவும் குறைக்கப் பட்டு விட்டது. உண்மையைக் கூறப் போனால், துன்பம் மற்றும் துயரம் , இன்னல் அல்லது வியாதி ஆகியவற்றைக் கண்டவுடனேயே, அதே அளவு வேதனையை உணருபவர்களே, சேவை செய்வதற்கு உரிமை உள்ளவர்கள்; ஏனெனில், அவர்கள் பிறருக்கு சேவை ஆற்றவில்லை; அவர்களது சொந்த வேதனையை, எவ்வளவு விரைவாகவும், புத்திசாலித்தனமாகவும் அவர்களால் நீக்க முடியுமோ, அந்த அளவு அவர்களுக்கே அவர்கள் சேவை ஆற்றுகிறார்கள். நீங்கள் உங்களது துன்பத்திற்கே சேவை செய்கிறீர்கள் என்று உணரும்போது, நீங்கள் உங்களது அஹங்காரத்தை அடக்கிக் வைக்கிறீர்கள். இல்லை என்றால், சேவை, உங்களது சுயமரியாதையைத் தூக்கி வைத்து, ஆன்மீகத்திற்கு ஊறு விளைவிக்கும், தானே உயர்ந்தவன் என்ற உணர்வை உருவாக்கி விடும் !