ஒவ்வொருவரின் தலையாய கடமை, சக மனிதர்களுக்கு சேவை ஆற்றுவதில் பங்கு கொள்வதே ஆகும்.இதற்கு பதிலாக மனிதர்கள், தங்களது கடந்த காலம் அல்லது எதிர் காலத்தைப் பற்றிக் கவலைப் படுவதிலேயே பொன்னான நேரத்தை வீணடித்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். ப்ரேமையின் திருவுருவங்களே! இந்த உடல் வெறும் உண்டு, உறிஞ்சுவதற்காகவும்,அவ்வாறு நமது அரிய காலத்தை வீணடிப்பதற்காகவும் ஏற்பட்டதல்ல. இறைவன் பிறருக்குச் சேவை செய்வதற்காகவே, இந்த உடலை நமக்குத் தந்துள்ளான் என்ற உண்மையை நாம் உணர வேண்டும். அனைத்து ஆன்றோர்களும், மனித குலத்திற்கு சேவை ஆற்றியதன் மூலமே தங்களது வாழ்க்கைகளை புனிதமாக்கிக் கொண்டுள்ளார்கள். இந்த உடலின் ஒவ்வொரு அங்கமும் கர்மோபாஸனைக்காகவே ( சேவையின் மூலம் இறைவனை வழிபடுவது) கொடுக்கப் பட்டுள்ளது. மனித ஜன்மத்தை சாபல்யமடையச் செய்யும் ஒரே வழி கர்மோபாஸனையே. நாம் பல விதமான ஆன்மீக சாதனைகளைச் செய்கிறோம். ஆனால், இவை அனைத்தும் தாற்காலிகமான திருப்தியை மட்டுமே தருமே அன்றி, நிரந்தரமான ஆனந்தத்தை அல்ல.நமது பண்டைய கால முனிவர்களால் விடா முயற்சியின் மூலமே, நிரந்தரமான ஆனந்தத்தைப் பெற முடிந்தது. எனவே, மனிதகுல சேவையைத் தவிர எதுவுமே நிரந்தர ஆனந்தத்தைத் தர முடியாது என்ற உண்மையில் உறுதியான நம்பிக்கையை, நீங்கள் அபிவிருத்தி செய்து கொள்ள வேண்டும்.