ப்ரேமையே பக்தியின் தலை சிறந்த வடிவமாகும்.’’ இறைவனுக்கு சேவை செய்வதே பக்தி ‘’ என்கின்றன மறை நூல்கள்.பக்தி என்றால் இறைவனை இடையறாது தியானிப்பதே. பக்தி என்ற வார்த்தை, பஜ், அதாவது வழிபடுவது என்ற மூல வார்த்தையிலிருந்து தோன்றியதே. பக்தி என்றால் ப்ரேமை நிறைந்த இடையறாத இறை தியானம்,இறை நாமஸ்மரணை, அவனை வழிபடுதல் மற்றும் அவனுக்காக தவம் இருத்தல் என்பதாகும். இறைவனுக்கு சேவை செய்வதே, பக்தியின் தலை சிறந்த வெளிப்பாடாகும்.ப்ரேமை கலந்த இறை சேவையால், சாதிக்க முடியாதது எதுவுமில்லை. பக்தி என்றால், வெறும் பஜனை செய்வது அல்லது பூஜை செய்வது மட்டுமே என்று பொருளல்ல. இப்படிப் பட்ட பக்தியின் வடிவங்கள், தற்காலத்தில், ஏதோ ஒரு சுய நலம் மற்றும் சுய தேவையை அடிப்படையாகக் கொண்டவையே. உண்மையான பக்தி என்பது உள்ளார்ந்த ப்ரேமையின் வெளிப்பாடாக இருக்க வேண்டும். பக்தி என்பது ஏதோ பறைசாற்றப்பட வேண்டிய அல்லது செய்து காட்டப் பட வேண்டிய ஒன்றோ அல்ல. உண்மையான பக்தி, அனைத்து விதமான சுயநலங்கள் எதுவும் இன்றி இருக்க வேண்டும். படாடோபமான பக்தி கண்டிப்பாக பேரழிவிலேயே முடியும்.