பண்டைய சாஸ்திரங்களின் படி, ஒரு தனி மனிதன், ஒன்றுக்கொன்று இசைவாக இயங்கும் உறுப்புக்களின் கோர்வை,புலன்கள் மற்றும் உணர்வுகளை மட்டுமே கொண்ட ஒருவன் அல்ல. அவன் இவை அனைத்துடனும் கூடவே, பல பிறவிகளில் ஈட்டிய அனுபவங்கள் மற்றும் நினைவுகளால் தீட்டப்பட்ட புத்தியால் ஆளப்படுபவன். அந்த புத்தியும் கூட ஒரு வரையறைக்கு உட்பட்ட திறனைக் கொண்ட ஒரு கருவி மட்டுமே; அதனால் சாதிக்க முடியாத பல குறிக்கோள்கள் உள்ளன.இந்த விலைமதிப்பற்ற குறிக்கோள்களை, மேலிருந்து பொழியும் இறை அருள் மற்றும் சக்தியின் மூலமாக மட்டுமே அடைய முடியும்.தெய்வீக சக்தியின் முன், அஹங்காரத்தை பரிபூரணமாக சரணாகதி அடையச் செய்வது உங்களுக்கு இறை அருளை அள்ளித் தரும்.விபீஷணனால் இப்படிப் பட்ட சரணாகதியைச் செய்ய முடிந்தது; எனவே தான் அவன் உடனே ஏற்றுக் கொள்ளப் பட்டு, இறையருளுக்குப் பாத்திரமானான்.சுக்ரீவனுக்கு அந்த நிலையை அடைய வெகு காலம் பிடித்தது: ஏனெனில் ஸ்ரீராமரிடம் அவன் கொண்ட நம்பிக்கை, சந்தேகங்களால் தடை பட்டு இருந்தது. அவன், ‘’ ஸ்ரீராமரிடம் அவரிடம் இருப்பதாகக் கூறப்படும் திறன்கள் இருக்கின்றனவா? வல்லமை மிக்க எதிரியான வாலியை அவரால் கொல்ல முடியுமா?’’ என்று எல்லாம் எண்ணினான்.அவனது சந்தேகங்கள் தீர்ந்த பிறகே, அவன் சரணாகதி அடைந்தான்.