கலாசாரம் என்பது, அதன் நோக்கத்திலும், முக்கியத்துவத்திலும் பிரபஞ்சமயமானது. நாம், இந்த உலகில் உள்ள அனைத்து கலாசாரங்களை விட, பாரதீய கலாசாரமே உயர்ந்தது என மார் தட்டிக் கொள்ளக் கூடாது.அதற்குப் பதிலாக, நாம், ‘’1) அனைவரும் ஒன்றே, அனைவரிடமும் ஒன்று போலப் பழகுங்கள். 2) நாம் இணைந்து வாழ்வோம், இணைந்து முன்னேறுவோம், இணைந்தே ஒளிர் விட்டுத் திகழ்வோம். நாம் சண்டை,சச்சரவு இன்றி இணக்கமாகவும், இசைவுடனும், வாழ்வோம்.’’ என்ற வேத வாக்கியங்களில் உறுதியான நம்பிக்கை கொண்டிருக்க வேண்டும். இந்த வேத வாக்கியங்களில் கூறப்படும் சீரிய உணர்வுகளைப் போற்றிப் பாதுகாக்க வேண்டும். துரதிருஷ்ட வசமாக, இன்றைய கல்வி நிறுவனங்கள் இந்த சீரிய உணர்வுகளை, மாணவர்களிடையே வளர்ப்பதில்லை. அவை, கல்வி கற்பிப்பதில் மட்டுமே கவனம் செலுத்தி, வாழ்க்கையின் நேர்த்தியான பண்புகளை உதாசீனப் படுத்துகின்றன. உலகியலான கல்வி , ஆன்மீகத்துடன் இணைந்தே இருக்க வேண்டும். உலகியலான மற்றும் ஆன்மீகத்தின் இப்படிப் பட்ட இசைவான கலவையே, வாழ்க்கைக்கு சுந்தரத்தையும், காந்தியையும் சேர்க்கும்.நாம் , நம் வயிற்றைக் கழுவுவதற்காக மட்டுமே கற்காமல்,நமது இதயங்களை, ஆனந்தத்தால் நிரப்புவதற்காகவும் கற்க வேண்டும். சாப்பிடும் உணவு வயிற்றை மட்டுமே நிரப்புமே அன்றி மனதை நிரப்பாது; ஆனால், ஆன்மீக உணவு மனதை நிரப்பி, சாஸ்வதமான ஆனந்தத்தை அளிக்கும்.