கலாசாரம் என்பது வாழ்க்கையின் ஒற்றுமையில் ஆழ்ந்த நம்பிக்கை கொண்டு, வேற்றுமையில் ஒற்றுமையைக் காண்பதில் தான் இருக்கிறது.மனிதகுலம் மற்றும் அன்புக் கலாசாரத்தின் உணர்வில் இருக்கும் நம்பிக்கையைப் பேணுங்கள். இங்கு அன்பு என்பது, கணவன், மனைவிக்கு இடையில், குழந்தைகள், பெற்றோருக்கு இடையில் அல்லது நண்பர்களுக்கு இடையில் உள்ள உடலியலான பாசத்தைக் குறிப்பதல்ல. ஒரு மகன், தனது தாயை இதயபூர்வமாக நேசித்தாலும் கூட,அவளது மரணத்திற்குப் பிறகு, எந்த விதமான கருணையும் இன்றி, அவளது உடலை சிதையில் இட்டு எரித்து விடுகிறான். இப்படிப் பட்ட அன்பை எவ்வாறு உண்மையான அன்பு எனக் கூற முடியும்?இப்படிப் பட்ட அனைத்து உறவுகளையும் அதிக பட்சம் பற்றுதல் என்று கூறலாம். பற்றுதல்கள், கலையும் மேகங்களைப் போல, நடுவில் வந்து, நடுவிலேயே போய் விடுகின்றன.ஆனால் அன்பு என்பது பிறப்பிற்கு முன்னும் இருக்கும், இறப்பிற்குப் பின்னும் கூடத் தொடரும்.கணவன், மனைவிக்கு இடையில் திருமணத்திற்கு முன்போ அல்லது தாய், சேய்க்கு இடையில் அதன் பிறப்பிற்கு முன்போ, எந்த அன்பும் இருப்பதில்லை. தெய்வீக அன்பே பிறப்பிற்கு முன்னும் இருந்து, இறப்பிற்குப் பின்னும் தொடருவதாகும்.