தங்களது வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு செயலையும்,வலிமை மற்றும் சுந்தரமானதாக மாற்றுவது ஒவ்வொருவரின் தலையாய கடமையாகும். துரதிருஷ்ட வசமாக, இன்றைய கல்வி முறை,உண்மையான கல்வியின் முத்திரைச் சின்னங்களான, பூரணத்துவம், ஒற்றுமை மற்றும் ப்ரேமை போன்ற குணங்களைப் வளர்க்கத் தவறி விட்டது. நீங்கள் உங்களை முன்னேற்றிக் கொள்வதில் கவனம் செலுத்துகிறீர்களோ இல்லையோ, உங்களது வாழ்க்கையின் காலம், பனிக்கட்டியைப் போல உருகிப் போய்க் கொண்டு இருக்கிறது என்பதை நீங்கள் அனைவரும் உணர வேண்டும். பலர் உணவு, உடை, உறைவிடம், சொத்து, சௌகரியங்கள் மற்றும் சுகங்களை அடைவது ஒன்றே வாழ்க்கையின் குறிக்கோள் எனக் கருதுகிறார்கள். மக்கள் இப்படிப் பட்ட மாயையில் உழலும் வரை, வாழ்க்கை ஒரு சோகக் கதையாகவே இருக்கும். பலர் வாழ்க்கையின் குறிக்கோளை அறியாதவர்களாக இருக்கிறார்கள்; இதைப் பற்றி அறியாமல் இருப்பதன் வேதனையைக் கூடச் சிலர் உணரவில்லை. கோடியில் ஒருவரே இதை உணரப் பாடுபடுகிறார்கள். இந்தப் பாடுபடுதலே, வாழ்க்கையின் குறிக்கோளை உணருவதற்கான முதற் படியாகும். ஒருவர், என்று வாழ்க்கையின் குறிக்கோளை உணருகிறாரோ, அப்போதே, அவர்கள் வேதனையிலிருந்து ( வேதனா), வேதனையற்ற (நிர்வேதனா) நிலைக்கு ஒரு பரிபூரணமான மாற்றத்தை அடைகிறார்கள்.