உங்களுள் உள்ள ப்ரேமையும், தெய்வீக ப்ரேமையும் ஒன்றே என நீங்கள் கருதலாம். அதில் ஒரு வித்தியாசம் இருக்கிறது.இறைவனது ப்ரேமை முழுமையான தன்னலமற்றது, பரிசுத்தமானது, நிரந்தரமானது மேலும் களங்கமற்றது. இந்த உலகில் பெரும்பாலான மக்கள், சுயநலமான காரணங்களுக்காகவே எதையும், ஏன் இறைவனைக் கூட, நாடுகின்றனர்.மனித ப்ரேமை சுயநலமானதும்,மாசடைந்ததும் ஆகும். இப்படிப் பட்ட சுயநலமான ப்ரேமை இறைவனது ப்ரேமையுடன் இணைய முடியாது. அது அஹங்காரம், தற்பெருமை,வெறுப்பு மற்றும் பொறாமை இன்றி எப்போது இருக்கிறதோ, அப்போது மட்டுமே இறைவன் உங்களுள் உறைந்திருப்பான். தியாக மனப்பாங்கு இன்றி, சாதாரணமான வாழ்க்கையை நடத்திக் கொண்டு, ஒருவர் உலகியலான சுகங்களில் மூழ்கி இருந்தால், அவர்களது பக்தி, சுயநலமானதும் செயற்கையானதும், தன்னையே ஏமாற்றிக் கொள்ளும் தன்மை உடையதானதும் ஆகும்.அது அவர்களை இறைவனிடம் இட்டுச் செல்லாது. இறைவனை அவ்வளவு எளிதாகப் பெற்று விட முடியாது. இதயத்தில் ஒரே ஒரு பீடம் தான் உள்ளது. அதில் ஒருவருக்கு மட்டுமே இடம் இருக்கிறது. நீங்கள் உலகியலான ஆசைகளை அதில் உட்காரச் செய்து விட்டால், இறைவன் அதில் அமருவான் என்று நீங்கள் எவ்வாறு எதிர் பார்க்க முடியும்? மற்ற எல்லாவற்றையும் அதிலிருந்து காலி செய்தால் மட்டுமே இறைவன் அந்த பீடத்தில் அமருவான்.