ஒருவர் தன்னலமற்ற சேவை செய்ய வேண்டும் என்றால், சிறிது உணவு அருந்துவதைச் (போகம்) செய்து தான் ஆக வேண்டும்.இப்படிப் பட்ட உணவு உண்பது வேள்வியின் (யக்ஞம்) ஒரு அங்கமே.இந்த உடல் எனும் இயந்திரம் இயங்குவதற்கு உணவு (அன்னம்) என்ற எரிபொருளைப் பயன்படுத்தத் தான் வேண்டும். உணவு தியாகம் அல்ல, ஆனால் தியாகத்தை அது சாத்தியமாக்குகிறது. எனவே, உணவு அருந்துவதை பேராசைக்குத் தீனி போடுவது என்றோ, வயிறை நிரப்புவது என்றோ எள்ளி நகையாடக் கூடாது. அது வழிபாட்டின் ஒரு அங்கமாகும்.பூஜை என்றால் மலர்களைப் பறித்து, மூர்த்தியின் தலையில் வைப்பது மட்டுமே என்பதல்ல;பூவை அளித்த செடியைப் பேணிக் காப்பதற்கு உழைத்த தோட்டக் காரரும் ஒரு பக்தரே. தியாகம் செய்வதற்கான முறையும் ஒரு நைவேத்யமே.உண்பது என்றால் உணவை நாக்கில் வைப்பது மட்டுமே என்று பொருளல்ல;அதை மென்று, முழுங்கி, ஜீரணித்து, இரத்த ஒட்டத்தில் சேர்க்கப் பட்டு,அது தசை மற்றும் எலும்பாகவும்,வலிமை மற்றும் சக்தியாகவும் மாறினால் மட்டுமே அதற்கு ஒரு மதிப்பு உண்டு.எனவே ஆன்மீகப் புரிதல், வாழ்க்கையின் எல்லாத் தருணங்களையும் ஊடுருவி,,ஊட்டம் அளிக்க வேண்டும்.அது அனைத்து உடல் உறுப்புக்கள் மற்றும் புலன்கள் வழியாக வெளிப்பட வேண்டும்.