பண்டைய காலத்தில் முனிவர்கள் காடுகளில் ,கொடிய மிருகங்களுக்கு இடையில் வாழ்ந்து,கடும் தவம் புரிந்தார்கள்.தங்களது கரங்களில் எந்த ஆயுதமும் இன்றி,அவர்கள், தங்களைக் காத்துக் கொள்ள, தங்களது ப்ரைமை உணர்வையே நம்பி இருந்தனர்.அனைத்து ஜீவராசிகளின் மீது ப்ரேமை வைத்து, அவர்கள் தவம் புரிந்தனர்.அவர்களது ப்ரேமை கொடிய மிருகங்களைக் கூட முனிவர்களுடன் சாந்தியுடன் இருக்கும் அளவிற்கு மாற்றத்தை உண்டாக்கியது.ப்ரேமை, புலிகளைக்கூட, நட்புணர்வு கொண்ட ஜீவன்களாக மாற்றி விட்டது.மனிதர்கள் அந்நாளில்,மிருதுவான, ப்ரேமை கொண்ட இதயங்களைப் பெற்றவர்களாக இருந்தார்கள்.இவ்வாறு ஆதி காலம் தொட்டே, ப்ரேமையே ஒருவரை, அவரது மிருக குணத்திலிருந்து மனித குணம் கொண்டவராக மாற்றும், வலிமையான சக்தியாக பணியாற்றி வருகிறது. இன்று மனிதர்கள் ப்ரேமை உணர்வை இழந்து விட்டதால், சுயநலமும், பேராசையும் நிறைந்தவர்களாக ஆகி விட்டார்கள்.இந்த தெய்வீக ப்ரேமையின் சத்தியத்தை மனித குலத்திற்கு புகட்டுவதற்காகவே, இந்த புவியில்,ப்ரேமையே மனித உருவில் அவதாரம் எடுத்து வருகிறது.மறை நூல்கள், இறைவனே, மனித குலத்திற்கு சத்யம்,தர்மம் மற்றும் ப்ரேமையை புகட்டுவதற்காக அவதாரமாக, இற(ர)ங்கி வருகிறான் என பறை சாற்றுகின்றன.