தங்களுக்கு உள்ளேயே உறையும் தெய்வீகத்தை அறியாது,மக்கள் இறைவனைத் தேடுவதில் இறங்குகிறார்கள்.தங்களது வீட்டுக் கொல்லையில் இருக்கும் ( அனைத்து விருப்பங்களையும் பூர்த்தி செய்ய வல்ல) காமதேனுவை மறந்து விட்டு,அண்டை வீட்டுக்காரரிடம் பாலைக் கடனாகப் பெறச் செல்லுபவரைப் போல அவர்கள் நடந்து கொள்கிறார்கள்.அவதாரங்கள் இரண்டு விதமானவை-அம்ஸாவதாரம் மற்றும் பூர்ணாவதாரம்.ஒவ்வொரு மனிதனும் ஒரு (தெய்வீகத்தின் சில அம்சங்களைக் கொண்ட) அம்ஸாவதாரமே. ஸ்ரீமத் பகவத் கீதையில் பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் கூறுகிறார்,''பரமாத்மாவின் ஒரு பகுதியே இந்த உலகின் ஜீவராசிகளில் , தனிப்பட்ட ஜீவாத்மாவாக உருப் பெற்றுள்ளது.(மைமைவாம்ஸோ ஜீவலோகே ஜீவபூத-ஸனாதன:).பல அம்ஸாவதாரங்கள், மாயையில் கட்டுண்டு, அஹங்காரம் மற்றும் மமகாரத்தை ( நான்-எனது) வளர்த்துக் கொண்டு, உலகியலான வாழ்க்கையை நடத்துகின்றனர். பூர்ணாவதாரங்கள், சந்தர்ப்பங்களைப் பொறுத்து,மாயையினால் பாதிக்கப் பட்டவர்களைப் போல நடந்து கொண்டாலும்,அவர்கள் எல்லாக் காலங்களிலும் மாயை அற்றவர்களே. அவர்கள் மாயையை அடக்கி,அதற்கு அப்பாற்பட்டு, தங்களது முழுமையான தெய்வீகத்தை,தங்கள் வாழ்க்கை முழுவதும் உலகனைத்திற்கும் வெளிப்படுத்துகிறார்கள்.