அர்ஜூனனின் மனச் சோர்வு துல்லியமான மாறு வேடம் பூண்ட அஹங்காரத்தின் நிகழ்வாகும். போர்க்களம் வரும் வரை மாவீரனாக இருந்தவன், அங்கு வந்த பிறகு கோழையாகி விடுகிறான். அனைத்தும், '' நான், எனது '', '' நான் நரகத்திற்குப் போவதற்கோ, பிச்சை எடுப்பதற்கோ தயாராக உள்ளேன்;ஆனால் எனது மாமன், குரு, எனது உறவினர் போன்றவருடன் யுத்தம் புரிய மாட்டேன் '' போன்றவற்றைப் பற்றித் தான் இருந்தது. '' நான், எனது '' என்பவை இரண்டு விஷப் பற்கள் போன்றவை; உங்களுக்குத் துன்பம் நிகழாமல் இருக்க அவை இரண்டையையும் பிடுங்கியே ஆக வேண்டும். ஸ்ரீகிருஷ்ணர், அர்ஜூனனுக்கு, '' நீ கொல்லவில்லை, எனவே அகந்தை கொள்ளாதே, அவர்கள் மரணமற்றவர்கள்; அவர்களது உடல்களுக்கான மரண தண்டனை ஏற்கனவே அளிக்கப் பட்டு விட்டது; நீ வெறும் இறைவனது ஸங்கல்பத்தை நிறைவேற்றுபவனே '' என அறிவுறுத்துகிறார். ஸ்ரீகிருஷ்ணர், அர்ஜூனனைத் தன்னை உணரச் செய்து மாயை நீக்கினார். அர்ஜூனன், தான் இறைவனது கரங்களில் உள்ள ஒரு கருவியே அன்றி வேறில்லை என்பதை உணர்ந்தான். நீங்களும் இந்தப் பாடத்தைக் கற்றாக வேண்டும்; இல்லை எனில் உங்களது துயரங்களுக்கு முடிவே இல்லை. எப்போதும்,'' தமஸோமா ஜ்யோதிர்கமய -இருட்டிலிருந்து என்னை ஒளிக்கு இட்டுச் செல் - என ப்ரார்த்தியுங்கள். அஹங்காரமே இருட்டு; ஸரணாகதியே ஒளி.