ஒரு முறை ஒரு பிராமணன் நதிப்படுகையைக் கடந்து கொண்டு இருந்தான்; அப்போது சிலர் துணிகளைத் துவைத்துக் கொண்டு இருந்தனர்.சிறந்த ஒரு பட்டுத் துணி அவனது தோளில் இருப்பதைக் கண்ட அவர்கள் ,அந்தப் பட்டுத் துணி அரண்மனையிலிருந்து துவைப்பதற்காக அவர்களிடம் கொடுக்கப்பட்டு இருந்தது என்றும், அது திருட்டுப் போய்விட்டது மேலும் அதைக் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை என்றும் உரக்கக் கத்திக் கொண்டு, அவன் மீது ஒரு கூட்டமாகப் பாய்ந்தனர். அவர்கள் அவன் மீது அடிக்கு மேல் அடித்தவுடன் அந்த ஏழைப் பிராம்மணன்,'' நாராயணா ! நாராயணா !'' எனக் கதறினான். உடனே பகவான் ஸ்ரீமந் நாராயணன் தனது இருக்கையை விட்டு எழுந்து வந்து, முன்னால் நடக்க ஆரம்பித்தார்; உடனே நின்று, பின் தன் இருக்கைக்குத் திரும்பி வந்து விட்டார்! ஆச்சரியமடைந்த அவரது துணைவியார், அவரது இந்த வினோதமான நடவடிக்கைக்கான காரணத்தை வினவினார். அதற்கு பகவான் ஸ்ரீமந் நாராயணன், '' கயவர்களின் கூட்டத்தில் சிக்கிக் கொண்ட அந்த ஏழைப் பிராம்மணனைக் காப்பாற்றலாம் என்று நான் எழுந்தேன். அதற்குள் அவன் அவர்களை அடிக்கு அடி திரும்பத் தாக்க ஆரம்பித்து விட்டான் - எனது உதவி இனிமேல் தேவையில்லை !'' என்று கூறினாராம். ஒவ்வொன்றையும் அவன் சித்தம் என விட்டு விடுவதே மிகச் சிறந்த பக்தியும், அவனது கருணையைப் பெறுவதற்கான சுலபமான வழியுமாகும்.