நீங்கள் கிளிப் பிள்ளையைப் போல,'' அனைத்தும் இறைவனுடையதே. நான் வெறும் கைப்பொம்மை; கயிற்றை இழுப்பவன் அவன்,அவனது சித்தப் படியே நான் ஆடுகிறேன். எதுவும் என்னுடையது அல்ல,அவனது ஆணையைத் தான் நிறைவேற்றுகிறேன் '' என்று பலவிதமாக திரும்பத் திரும்பக் கூறிக் கொண்டு இருக்கலாம். ஆனால் நீங்கள் வழக்கமாக செய்வது என்ன? பாராட்டப் படக் கூடிய ஒரு காரியத்தை செய்து விட்டால்,அது உங்களுடையதே என்று உரிமை கொண்டாடுகிறீர்கள்; உங்கள் தொண்டை வரண்டு போகும் அளவிற்கு மேடைகள் மீதிருந்து உங்கள் சொந்த முயற்சியால் மட்டும் தான் பேரும், புகழும், தகுதியும்,தரமும், அதிகாரமும், உயர்நிலையும், சொத்து பத்துக்களும், வெற்றி வாகைகளும் பெற்றிருக்கிறீர்கள் என்று முழங்குகிறீர்கள். ஆனால் குறை கூறக்கூடிய செயலை ஆற்றிவிட்டாலோ அல்லது இகழ்ச்சி மற்றும் தோல்வி, தவறு மற்றும் கேடு ஆகியவற்றைப் பெற்று விட்டதில் உங்களது பங்கை ஒப்புக் கொள்ளும் நிலைமை வந்தாலோ, '' அவனது கரங்களில் நான் ஒரு உபகரணமே; அவனே தலைவன், நான் ஒரு கருவியே '' என்று கூறி வசதியாக பொறுப்பை இறைவன் மீது சுமத்தி விடுகிறீர்கள். மக்கள், '' நான் '' லிருந்து '' அவனு''க்கு கடிகார ஊசல் போல ஆடுகின்றனர். இது பொதுவான பழக்கமாக,இன்றைய பாணியாக உள்ளது.இது வெறும் ஏமாற்று வேலை, ஆன்மீகப் போலித்தனம். மனம் ,வாக்கு, செயல் என்ற மூன்றும் அனைத்தும் அவனது நாடகமே என்ற உணர்வால் நிரம்பி இருக்க வேண்டும். அதுவே உண்மையான மார்க்கம்.