நான் வெளிப்படுத்தும் அடையாளங்கள், அதிசயங்கள் ஆகியவற்றுக்குக் கொடுக்கப்படும் பெயர்கள், அவற்றின் நோக்கத்தையோ விளைவுகளையோ குறிப்பதாக இல்லை. 'அற்புதங்கள்'(miracles) என அழைக்கப்படும் இவை (சமத்காரம்), ஒருவரைத் தூய்மைப்படுத்தி (சம்ஸ்காரம்), மற்றவர்களுக்கு உதவி செய்ய (பரோபகாரம்) ஊக்குவித்து , முடிவில் தெய்வத்தை தரிசிக்கச் (சாக்ஷாத்காரம்) செய்கிறது. அதாவது, ‘சமத்காரம் - சம்ஸ்காரம் - பரோபகாரம் – சாக்ஷாத்காரம்’. எந்த ஒரு செயலும் அதன் விவரிக்க முடியாத தன்மையால் ஆகர்ஷிப்பதை 'சமத்காரம்' என்கிறோம். இந்த ஆகர்ஷிக்கும் அம்சம் அவதார புருஷருக்கு இயல்பாகவே அமைந்திருக்கிறது. ராமர் என்ற பெயருக்கு ‘ரமிக்கச் செய்பவர்’ என்று பொருள். கிருஷ்ணர் என்றால், 'தன்னிடம் ஆகர்ஷிப்பவர்’ என்று பொருள். இந்த ஆகர்ஷிக்கும் அம்சம் தெய்வத்தின் சிறப்பியல்பாகும். தெய்வம் ஏன் ஆகர்ஷிக்கிறது? ஏமாற்றவா அல்லது தவறாக வழிநடத்தவா? இல்லை. இது ‘சம்ஸ்காரம்’ எனப்படும் நல்மாற்றத்தைச் செய்து, புனரமைத்து, சீரமைப்பதற்கான செயல்முறையாகும். இந்த புனரமைப்பின் நோக்கம் என்ன? ஒருவனை சமூகத்திற்குப் பயனுள்ளவனாக மாற்றி, அவனது அகந்தையை நீக்கி, இறைவனோடு அனைத்து உயிரினங்களுக்கும் உள்ள ஏகத்துவத்தை அவனுள்ளே உறுதிப்படுத்துவதற்காகத்தான். இவ்வாறு ‘சம்ஸ்காரம்’ செய்யப்பட்டவன், உதவி தேவைப்படுவோருக்கு பணிவான சேவகனாகிறான். இதுவே ‘பரோபகார’ நிலையாகும். பயபக்தியுடனும் தன்னலமின்றியும் செய்யப்படும் இப்படிப்பட்ட சேவையானது, பலவற்றிலும் வியாபித்திருக்கும் அந்த ஒன்றேயான இறைவனை உணர மனிதனை தயார்ப்படுத்துகிறது. இதன் இறுதி நிலையே ‘சாக்ஷாத்காரம்’ ஆகும். (தெய்வீக அருளுரை, நவம்பர்23, 1976)