ப்ரேமையின் திருவடிவங்களே! தேகத்தைத் தாங்கி வரும் ஒவ்வொரு மனிதனும் அவதாரத்தின் ஸ்வரூபமே. அனைவருமே இத்தனை அவதார ஸ்வரூபங்களாக இருக்கும்போது, ராமர், கிருஷ்ணர், புத்தர், கிறிஸ்து ஆகியோரின் சிறப்பு என்ன? இவர்களை மட்டும் பிரத்யேகமாக ஏன் ஆராதிக்கிறோம், போற்றுகிறோம், பயபக்தியுடன் கொண்டாடுகிறோம்? அவர்கள் சத்தியமாகிய ஆத்மாவை உணர்ந்தறிந்திருப்பவர்கள்; மெய்யுணர்வில் ஆழ்ந்திருப்பவர்கள். மெய்யுணர்வில் இருப்பவர்கள் அவதாரங்கள், மெய்யுணர்வு இல்லாதவர்கள் மனிதர்கள். நீங்கள் உங்கள் மெய்யுணர்வை மறந்துவிட்டதால், 'நீங்கள் ஒரு மனிதர்' என்ற உணர்வுடன் வாழ்க்கையை நடத்துகிறீர்கள். ஆத்மாவினில்தான் தெய்வத்துவம் இருப்பதால், ஆத்ம விழிப்புணர்வில் ஆழ்ந்திருப்பவர்கள் அவதாரங்கள் எனப் போற்றப்படுகிறார்கள். விழிப்பு நிலையில் நீங்கள் எத்தனையெத்தனை விதமாக அனுபவித்த அனுபவங்களையும் எப்படி கனவு நிலையில் மறந்து போகிறீர்களோ, அதைப் போலவே, இந்த உலகத்தில் தேகம் என்ற ஒன்றைத் தாங்கி பிறந்து விட்டதால், நீங்கள், 'நீங்கள் ஆத்மா' எனும் பேரறிவான பேருணர்வை மறந்துபோய், வெறும் கனவான இந்த உலகத்தில் பற்பல சாதிக்க வேண்டும் என்பதை மட்டுமே உங்கள் குறிக்கோளாகக் கொண்டுள்ளீர்கள். ஆனால், தெய்வத்துவம் என்பது விழிப்பு, கனவு, ஆழ்ந்த உறக்க நிலை ஆகியவற்றைக் கடந்தது என்பதாலும், தேசம், காலம் மற்றும் காரண காரியங்களுக்கு அப்பாற்பட்டது என்பதாலும், தன் தெய்வத்துவத்தைப் பற்றிய விழிப்புணர்வைக் கொண்ட ஒரு மனிதர் நிச்சயமாக அவதாரமாகப் பிரகடனப்படுத்தப்படலாம் என்பதில் சந்தேகமே இல்லை. மற்றபடி, அவதாரத்தைக் கௌரவிப்பதாலும், அவர் மானிட வடிவம் தாங்கி அவதரித்த நாளைப் புனிதமானதாகக் கொண்டாடுவதாலும் என்ன பயன்? அவதாரத்தின் போதனை உங்களுள் பிறந்து உயிர் பெற வேண்டும், உங்கள் இதயத்தில் வளர வேண்டும்; அதுதான் நீங்கள் கொண்டாட வேண்டிய பிறந்த நாளாகும். (தெய்வீக அருளுரை, நவம்பர்23, 1972)