இன்று மக்கள் அர்த்தமற்ற மற்றும் தூய்மையற்ற செயல்களில் ஈடுபடுகிறார்கள் என்றால், அவர்கள் தங்களது தெய்வம் அருளிய கொடைகளை வீணடிக்கிறார்கள் என்றே அர்த்தம். எந்த செயலை ஆரம்பிப்பதற்கு முன்பும் "என் செயல்கள் பவித்திரமானதாக இருக்க வேண்டும்; நான் பேச இருக்கும் வார்த்தைகள் மற்றவர்களுக்கு பரோபகாரமாகவும், பிறருக்கு வேதனை அளிக்காததாகவும் இருக்க வேண்டும்; என்னுடைய சிந்தனைகள் அனைத்தும் பவித்ரமானதாகவும், திவ்யமானதாகவும், பயனளிப்பதாகவும் இருக்க வேண்டும்,” என்று பிரார்த்திக்க வேண்டும். பண்டைய கால அரசர்களும், மக்களும் இப்படிப்பட்ட பிரார்த்தனைகளை முன் வைத்து செய்யப்பட்ட செயல்களின் மூலம், தங்கள் வாழ்க்கையை புனிதமாக்கிக் கொண்டனர். மனிதன் தனது வாழ்க்கையில் பிரதானமாக சம்பாதிக்க வேண்டிய இரண்டு: சத்தியம், ருதம் ஆகியவையே. ருதம் என்றால், சிந்தனை, வாக்கு, செயல் ஆகியவற்றில் ஏகத்துவத்தைக் கடைப்பிடிப்பது. இன்று பெரும்பாலான மனிதர்களிடம் இந்த ருதம் காணப்படவில்லை. இதற்கான ஒரு காரணம், சிம்னி விளக்கு கண்ணாடியின் உட்புறம் புகைக்கரி படிந்தும், வெளிப்புறம் தூசி படிந்தும் இருப்பதைப் போல, புத்தியில் மாசு படிய மனிதர்கள் அனுமதித்து விட்டார்கள். சிம்னி விளக்கின் உட்புறம் இருக்கும் புகைக்கரியையும், வெளிப்புறம் இருக்கும் தூசியையும் நீக்கி விட்டால், உள்ளிருக்கும் ஜோதி பிரகாசமாக ஒளிரும். புத்தியைப் பொறுத்த வரை, ‘நான்’ என்ற அகங்காரமே புகைக்கரி போன்றது, ‘எனது’ என்ற மமகாரமே தூசி போன்றது. இவை இரண்டும் புத்தியின் பிரகாசத்தைக் குறைத்து விடுகின்றன. என்று மனிதன் இந்த அகங்காரம் என்ற புகைக்கரியையும், மமகாரம் என்ற தூசியையும் நீக்குகிறானோ அன்றே அவனது புத்தி திவ்ய ஒளியில் முழுமையாக ஜொலிக்கும். (தெய்வீக அருளுரை, அக்டோபர்5, 1992)