கர்மாவே பிரபஞ்சத்தின் ஆதார ஸ்ருதியாகும். கர்மாவால் தான் அனைத்து உயிரினங்களும் பிறக்கின்றன; கர்மாவின் மூலமே அவை தங்களை காத்துக் கொள்கின்றன; கர்மாவின் மூலமே அவை அழிகின்றன. மூச்சை உள்ளே இழுத்தல் வெளியே விடுதல் என தொடர்ந்து சுவாசித்துக் கொண்டிருப்பது உடல் வெப்பநிலையை சீராகவும் இதமாகவும் வைத்திருக்கிறது. அனைத்து கர்மாக்களுக்கும் அப்பாற்பட்ட இறைவனே பஞ்ச பூதங்களான ஆகாயம், பூமி, காற்று, நெருப்பு, நீர் ஆகியவற்றின் வடிவங்களை ஏற்று செயல்படவும் செயல்படுத்தவும் செய்கிறான். செயல்பட்டுக் கொண்டே இருந்தாலும் எல்லாம் வெறும் நாடகமே என்ற விழிப்புணர்வுடன் இருப்பதே சந்தோஷத்தின் ரகசியமாகும். அதுவே கர்மாவை ஒழுங்குபடுத்தி புனிதப்படுத்த வேண்டிய தர்மம். தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியின் சாதனைகளான மனிதன் நிலவுக்கு செல்வது போன்றவை கூட அந்த இறைவன் நடத்தும் பிரபஞ்ச நாடகத்தின் நிகழ்வுகள் தான்; அந்த நாடகத்தில்தான் முக்கிய கதாபாத்திரங்கள் இறைவனின் திட்டத்தை செயல்படுத்திக்கொண்டு இருக்கின்றன; அந்த சாதனைக்கு தாமே பொறுப்பு என்று எண்ணுவது அதன் வெற்றி-தோல்விகள் கதாபாத்திரங்களை பெருமை கொள்ளவோ சோர்ந்துவிடவோ செய்யும். இந்நிலைகள் அகஅமைதியையும் ஆனந்தத்தையும் அளித்திடாது. கர்மாவை ஓர் ஆராதனையாக, அனைத்து ஆற்றல் மற்றும் ஞானத்தின் மூலாதாரமான இறைவனுக்கு அர்ப்பணமாக செய்வதே நற்கர்மாவின் ரகசியமாகும்; மேலும் அதனால் ஏற்படும் விளைவுகளையும் பொருட்படுத்தக்கூடாது. இதன் மூலம், கர்மாவிற்கு அப்பாற்பட்ட திவ்ய தத்துவத்தை ஒருவர் ஓரளவாவது புரிந்து கொள்ள முடியும். (தெய்வீக அருளுரை,மே11, 1971)