மனித வாழ்க்கை நீர்க்குமிழியைப் போல நிலையற்றது. இந்த நீர்க்குமிழி எப்போது உடையும் என்று யாருக்கும் தெரியாது. உடலை நிரந்தரமானது எனக் கருதுவதால் மக்கள் வாழ்க்கையில் ஏமாற்றத்திற்கு ஆளாகிறார்கள். எனவேதான் உபநிடதங்கள் அனைவரையும், “எழுமின், விழிமின், குறிக்கோளை அடையும் வரை நில்லாது உழைமின்!” என அழைக்கின்றன. அறியாமையின் உறக்கத்திலிருந்து விழித்தெழுந்து, பிரக்ஞானம் எனும் ஞானசூரியன் உதிப்பதைக் கண்டு, மானவத்துவத்தை நிலைநாட்டவேண்டும் என அவை மக்களிடம் வலியுறுத்துகின்றன. இன்று மக்கள் வேதசாஸ்திரங்களைப் படித்திருந்தாலும், ஆன்மிக சாதனைகளை மேற்கொண்டாலும், விஞ்ஞான அறிவைப் பெற்றிருந்தாலும், எத்தனையோ ஆய்வுகளையும் விசாரணைகளையும் செய்தாலும், தாங்கள் யார் என்பதை அவர்களால் அறிந்துணர முடியவில்லை. அவர்கள் தங்களுடைய மெய்நிலையைப் புரிந்து கொள்ளாததால் பல பிரச்சினைகளை எதிர்கொள்கிறார்கள். மனித தேகத்தைக் கொண்டிருப்பதாலேயே ஒருவர் மனிதர் ஆவதில்லை. தேகத்தில் உறையும் ஆத்மாவே ஒருவரின் மெய்நிலையாகும். எனவே, தேகரீதியாக ஒருவர் வெறும் மனிதரே தவிர, ஆத்மரீதியாக ஒருவர் இறைவனே. தேகம் என்பது இறைவன் உறையும் ஆலயமாகும். தேகத்தை ஆலயமாகக் கருதுங்கள். தேகத்தை எப்போது ஆலயம் என்று சொல்லலாம்? இறைவன் அதில் இருக்கும்போதுதான் அதனை ஆலயம் என்று சொல்லலாம். இறைவன் அங்கு இல்லையென்றால் அது ஆலயமாக இருக்க முடியாது. எனவே, இந்த தேகத்தில், இறைவன் நித்ய ஆத்ம ஸ்வரூபமாக இருக்கின்றான். (தெய்வீக அருளுரை, ஏப்ரல்07, 1993)