காமம், கோபம், அகங்காரம் ஆகியவற்றின் அனைத்துக் கறைகளும் தீய இயல்புகளும் இல்லாத தூய்மையான இதயமே இறைவனுக்குச் சமர்ப்பிக்க வேண்டிய புஷ்பமாகும். எல்லா கெட்ட எண்ணங்களும் உணர்வுகளும் இல்லாத மனமே அவனுக்கு சமர்ப்பிக்க வேண்டிய பழமாகும். அதில் நற்குணத்தின் இனிய ரசம் நிறைந்திருக்க வேண்டும். இறைவனுக்குப் படைக்க வேண்டிய ‘தோயம்’ அதாவது நீர், அவனை அனுபவிப்பதால் கண்களிலிருந்து வழியும் ஆனந்தக் கண்ணீரே. இதில் கண்ணீர் இரண்டு வகையானது: பற்றுதல்களினால் விளையும் துக்கத்தினால் வரும் கண்ணீர்; தெய்வீக ஆனந்த அனுபவத்தால் தானாக வரும் ஆனந்தக் கண்ணீர். இறைவனை உங்கள் உயிர் மூச்சாகக் கொண்டு, வாழ்க்கையை மதுரமாக ஆக்கிக் கொள்ளுங்கள். இத்தகைய புனித உணர்வுகளுடன் தான் பலிச்சக்ரவர்த்தி வாமனாவதாரமாகத் தோன்றிய இறைவனுக்குத் தன்னையே அர்ப்பணித்தார். மனிதர்கள் எல்லாவகையான காணிக்கைகளையும் இறைவனுக்குச் சமர்ப்பிக்கிறார்கள். அவற்றுள் எல்லாம் தலைசிறந்தது ஒருவர் தன்னையே அர்ப்பணிப்பதாகும். அதைத்தான் பலிச்சக்ரவர்த்தி செய்தார். அவர் “இறைவனே! நீ எனக்குத் தந்த இதயத்தை நான் உனக்கு அர்ப்பணிக்கிறேன். நான் உனக்கு வேறு எதை வழங்க முடியும்? உன் மலர்ப்பாதங்களில் அர்ப்பணிக்கும் என் காணிக்கையை ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள்" என்று அறிவித்தார். பலி மிக உயர்ந்த தியாகத்திற்கு ஓர் எடுத்துக்காட்டு. இவ்வாறாகத் தான் அவர் இறைவனை மகிழ்வித்தார்! (தெய்வீக அருளுரை, செப்டம்பர்05, 199)