இன்றைய மனிதன், வாழ்க்கை என்றால் என்ன, இதன் இலட்சியம் என்ன, தன் கடமை என்ன, தனது குறிக்கோள் என்ன என்பதைப் புரிந்து கொள்வதில்லை. காலம் சூறாவளிக்காற்றைப் போல மிக வேகமாகக் கடந்து சென்று கொண்டே இருக்கிறது. இந்த உடலுக்கென்று அளிக்கப்பட்ட ஆயுள் ஒரு பனிக்கட்டியைப் போல ஒவ்வொரு கணமும் உருகிக் கொண்டே இருக்கிறது. தன் கடமை என்னவென்று அறிந்து கொள்வதற்கு முன்னரே மனிதன் கண்ணை மூடிவிடுகிறான். இந்தக் கடமை என்றால் என்ன? ஒவ்வொரு மனிதனுக்கென்றே சில நற்கருத்துகள், சில இலட்சியங்கள், நடந்து செல்லவேண்டிய சில புனிதமான மார்க்கங்கள் உள்ளன. இவற்றைக் குறித்து மனிதன் தகுந்த முயற்சியை மேற்கொள்வதில்லை. தன் வாழ்க்கையின் குறிக்கோள் என்ன, தன் வாழ்க்கையின் கடமை என்ன, இந்தப் பிறவியின் ரகசியம் என்ன என்பதைப் போன்ற கேள்விகளை எந்த மனிதனும் தன்னிடமோ பிறரிடமோ கேட்பதில்லை. வெறும் உண்டு உறங்கும் உலக சுகங்களை அனுபவிப்பதோடு மனிதன் திருப்தி அடைந்து விடுகிறான். இதுவல்ல அவனுடைய கடமை, இதுவல்ல அவனுடைய குறிக்கோள். ஒவ்வொரு மனிதனும் ஒரு தெய்வீகமான இலட்சியத்தை வாழ்ந்து காட்ட வேண்டும். இந்த உயர்ந்த இலட்சியத்தை எந்த மாற்றமும் செய்யாமல் எல்லாக் காலங்களிலும் எல்லா நிலைகளிலும் மனிதன் சாதித்துக் கொண்டே செல்ல வேண்டும். (தெய்வீக அருளுரை, ஆகஸ்ட்18, 1995)