மானிடன் வாசனைகள் மற்றும் சங்கல்பங்களின் மூட்டையாக உள்ளான். இவையிரண்டின் மூலமாக அவனிடமுள்ள திவ்யத்துவத்தையும் சாந்தியையும் அழித்துக்கொள்கிறான். இதில், வாசனைகளே விறகுக்கட்டைகள், சங்கல்பமே அக்னி. கொழுந்துவிட்டு எரியும் அக்னி தணிய வேண்டுமானால் வாசனைகள் எனும் கட்டைகளை அகற்றிவிட்டால் அது வலுவிழந்து தணிந்து விடுகிறது. அதைப் போன்றதே சாந்தியாகும். அந்த சாந்தி எனும் சமுத்திரத்தில் ஆழ்ந்து மூழ்கிப் பார்த்தால் அங்கு விலைமதிப்பற்ற ஆத்மானந்தம் எனும் முத்துக்கள் பெருமளவில் குவிந்து கிடக்கின்றன. அந்த நல்வாய்ப்பினைப் பெறும் தருணத்தில்தான் மானிடன் திவ்ய ஒளிபொருந்திய பவித்ரமான சாந்தி ஸ்வரூபன் ஆகிறான். அதனால்தான், மானிடன் சாந்தியின் திருவுருவம் என்று வேதங்கள் தெரிவிக்கின்றன. மானிடன் தன்னை அசாந்தி-அசத்தியத்தின் உருவம் என்று எண்ணாமல், பவித்ரமான சாந்தியே அவனுடைய ஸ்வரூபம் என்றும், ப்ரேமையே அவனுடைய ரத்தமென்றும், சந்தோஷமே அவனுடைய ஸ்வபாவம் என்றும் எண்ணி, அப்படிப்பட்ட அனுபவத்தைத் தொடர்ந்த பயிற்சியினால் அடைய வேண்டும். (பிரசாந்தி வாஹினி,அத்தியாயம்-20)