யாராலும் - எப்படிப்பட்ட மஹாத்மாவாக இருந்தாலும் கூட, அவதார புருஷராகவே இருந்தாலும் கூட - பழி, விமர்சனங்களில் இருந்து தப்ப முடியாது. ஆனால், அத்தகைய சத்தியப் புருஷர்களோ எத்தருணத்திலும் நிமிர்ந்தே நிற்பார்கள். சத்தியத்தில் சதா நிலைகொண்டிருப்பார்கள். சத்தியம், அச்சுறுத்தல்தளுக்கு அடிபணியாது. ஒரு பெரும் ஞானி அல்லது அவதாரத்தின் உண்மையான தன்மையை, அவர்கள் மேல் வீண் பழி சுமத்துபவர்களும் விமர்சனம் செய்பவர்களும், தாங்க முடியாத பிரச்சனையில் அலைந்த பின்னரே உணர்கிறார்கள்; பின்னர், அவர்களும் ஞானிகளையும் அவதாரப்புருஷர்களையும் புகழவும் போற்றவும் தொடங்குகிறார்கள். அதுவரை, அறியாமையால் விளையும் பலவீனமே அவர்களைத் தோல்விகரமான, பரிதாபத்துக்குரிய, தூற்றும் தொழிலில் ஈடுபட வைக்கிறது. ஆதலால், ஆன்மீக சாதகர்கள், அப்படிப்பட்ட நிலை தடுமாறுபவர்களிடமிருந்தும், அறியாமையில் உழல்பவர்களிடமிருந்தும் விலகியே இருத்தல் நல்லது. அவர்களோடு தங்களுடைய ஆன்மீக நம்பிக்கைகள் குறித்து வாதத்தில் ஈடுபடாமல், அவர்களிடமிருந்து தூர விலகி, அவர்களின் தொடர்பையே முற்றிலுமாக விடுத்து, புனித நூல்களைப் பாராயணம் செய்து கொண்டு, இறைவனின் பக்தர்களுடன் கூடியிருப்பவர்களாய் இருக்க வேண்டும். அதன் மூலம், படிப்படியாக, உள் ஆனந்தம் கூடி, பரமாத்மாவின் பரிபூரண மெய் அனுபவம் கைகூடும். அந்த சத்-சித்-ஆனந்த தொடர்பு கொடுக்கும் நித்திய தைரியத்தில் பின்னர் அவர்கள் எத்தகையவர்களின் சூழலிலும் பயமில்லாமல் இருக்கலாம். மற்றவர்களின் மனதையும் தாங்கள் உணர்ந்த அதே மெய் அனுபவம் நோக்கி வழிநடத்த தைரியமாய் முயற்சிக்கலாம். (ப்ரேம வாஹினி,அத்தியாயம்17)