ஒரு மேலோட்டமான பார்வையாளருக்கு, வாழ்க்கை என்பது சாப்பிடுவது குடிப்பது, உழைப்பது தூங்குவது, என்ற அன்றாட சுழற்சியாகத் தோன்றுகிறது. ஆனால், உண்மையில், வாழ்க்கைக்கு மிகப் பெரிய அர்த்தம் இருக்கிறது, ஆழமான முக்கியத்துவம் உள்ளது. வாழ்க்கை ஒரு மஹா யக்ஞமாகும். ஒவ்வொரு சிறு செயலும் இறைவனுக்கான காணிக்கை ஆகும். தினசரி, செய்யும் கடமைகள் யாவற்றையும் ஈஸ்வரார்ப்பணமாகவே செய்த பிறகு, நித்திரை என்பது இறைவனிடம் முழுவதும் ஐக்கியமாகியவிட்ட 'சமாதி' நிலை அல்லாமல் வேறென்ன? மக்கள், உடலுடன் தங்களை அடையாளப்படுத்திக் கொள்ளும் பெரும் தவற்றை இழைக்கிறார்கள். விவேகம் இல்லாமல், உடலைப் பராமரிப்பதற்கும், அதன் சௌகரியத்திற்காகவும், மக்கள் பல்வேறு பொருட்களைக் குவித்து வைத்துக் கொள்கிறார்கள். இந்த தேகம் மெலிந்து நலிந்து நாளடைவில் வலுவிழந்து போனாலும் கூட ஏதேனும் ஒரு வழியில் அதைப் பலப்படுத்துவதற்கு மக்கள் முயற்சி செய்கிறார்கள். ஆனால் எவ்வளவு காலத்திற்குத்தான் இந்த தேகம் எனும் மேலாடையை போற்றிவைத்துக்கொள்ள முடியும்? மரணிக்கும்வரை தானே? அந்த மரணத்தைத்தான் எவ்வளவு காலம் தள்ளி வைக்க முடியும்? மரணத்தின் வாரண்ட் வந்த அடுத்த கணமே போய்த்தானே ஆக வேண்டும். ஒரு நொடியேனும் மேலும் இங்கு இருப்பதற்கு இயலுமா? பதவி, பெருமை, அந்தஸ்து, அதிகாரம் - அனைத்தும், மரணத்திற்கு முன் மறைந்து போகும். இதை உணர்ந்து, திரிகரணசுத்தியுடன் (தூய்மையான 'உடல், பொருள், ஆவி'யுடன்) சகல ஜீவராசிகளுக்கும் சேவை செய்து, அதன் மூலம் பரம்பொருளை அடைய, இரவும் பகலும் பாடுபடுங்கள். நினைவில் கொள்ளுங்கள், நீங்கள் இந்த உடல் அல்ல; இந்த உடல் நீங்களாக இருக்கவே முடியாது! (ப்ரேம வாஹினி,அத்தியாயம்-6)