நீங்கள் உங்களுடைய தெய்வ தத்துவத்தை உணரும்வரை, உங்களிடம், 'நானொரு ஜீவன்' எனும் ஜீவதத்துவ உணர்வு இருக்கும்வரை, அதாவது நீங்கள் வேறு, இறைவன் வேறு என்ற எண்ணம் இருக்கும்வரை, உங்களால் சில மனப்பாங்குகள் மற்றும் குறிக்கோள்களுடன் போராடாமல் இருக்க முடியாது. இதுவே ஆன்மிக சாதகனின் நிலை. இந்த நிலையில் நீங்கள் உங்களிடம் தயை, கருணை, ப்ரேமை ஆகிய குணங்களை வளர்த்துக் கொள்ளப் பாடுபட வேண்டும். ஏனெனில் இவை இல்லாமல் யோகமும் ஞானமும் சித்திக்காது. ப்ரேமையே உயிர். ப்ரேமையே தெய்வம். ஒரு செயல் இறைவனுக்கு அர்ப்பணிக்கத் தகுந்ததாகவும், அவன் அருளை வெல்லும் அளவிற்கு தூயதாகவும் இருப்பதற்கு, அது ப்ரேமையின் வெளிப்பாடாக இருக்க வேண்டும். இந்த வெளிப்பாடு எந்த அளவிற்கு ஆழ்ந்ததாக இருக்கிறதோ, அந்த அளவிற்கு நீங்கள் இறைவனோடு நெருங்கி இருப்பீர்கள். சாதி, மதம், இனம் ஆகியவற்றால் ப்ரேமை பாதிக்கப்படுவதோ, மாற்றமடைவதோ இல்லை; பொறாமை, வன்மம், வெறுப்பு ஆகியவற்றால் அதைக் களங்கப்படுத்த முடியாது. இந்தத் தீய குணங்களால் ப்ரேமை மாசடையாமல் காத்திடுங்கள்; வெறுப்போ, வேறுபாடுகளோ அற்ற உணர்வுகளை வளர்த்துக் கொள்ளப் பாடுபடுங்கள். (தெய்வீக அருளுரை,ஜூலை29, 1969)