சுயநலமோ அகந்தையோ இல்லாமல், சீடனை தன் நிலைக்கே உயர்த்தக் கூடிய ஒருவரே உண்மையான குரு ஆவார். காவி உடையணிவது, ஏதோ சில மந்திரங்களை உபதேசிப்பது, சில நூல்களை போதிப்பது ஆகியவை மட்டுமே இன்றைய குருமார்களின் லட்சணமாக உள்ளது. பரந்த உள்ளம், முற்றிலும் தன்னலமற்ற தன்மை, வாழ்வில் தூய்மை, உடமைகளின் மீது பற்றின்மை, பொறாமை இல்லாமை, அனைவரிடமும் சமமாக நடந்து கொள்ளுதல் ஆகியவையே உண்மையான குருவின் அடையாளங்கள். பொறாமையே பல தீமைகளுக்கு மூலகாரணம் என்பதால் பொறாமை இன்றி இருப்பதே ஒரு குரு அல்லது சீடனின் இன்றியமையாத குணமாகும். சீடனை தெய்வீகப் பாதையில் இட்டுச் செல்வதே குருவின் பங்காகும். அவனுடைய புலனுறுப்புக்களான கண்கள், நாக்கு, பிற அங்கங்கள் ஆகியவற்றை எந்த நோக்கத்திற்காகப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்பதை அவர் சீடனுக்கு போதிக்க வேண்டும். அனைத்து புலன்களும் தெய்வத்தைக் கண்டுணர்ந்து அனுபவிக்கவே பயன்படுத்தப்பட வேண்டும். இதைத்தான் தியாகராஜரும் போத்தனாவும் தங்கள் பாடல்களில் அறிவுறுத்தினார்கள். அன்றாட வாழ்வில் ஒவ்வொரு செயலும் இறைவன் மீதான பக்தியின் செயலாக மாற வேண்டும். (தெய்வீக அருளுரை,ஜூலை13, 1984)