ப்ரேமையின் ஆற்றல் ஈடுஇணையற்றது. இது மனிதப் புரிதலுக்கு அப்பாற்பட்டது. ப்ரேமையின் மூலம்தான் ப்ரேமையைப் புரிந்துகொள்ள முடியும். மீராவின் கணவன் ராணா, கிருஷ்ணனுக்கு ஒரு கோவில் கட்டினான். பரமபக்தையான மீரா எப்போதும் அந்தக் கோவிலில் இறைவனின் மகிமையைப் பக்திப் பரவசத்துடன் பாடியவாறு காணப்பட்டாள். இதனால் அவள் ராணாவின் கோபத்திற்கு ஆளானாள். அவளை கோவிலை விட்டு வெளியேறும்படி கட்டளையிட்டான். இது மீராவுக்கு பெரும் அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது. “கிருஷ்ணன் இந்தக் கோவிலில் மட்டுமே அல்லாமல் எங்கும் வியாபித்திருக்கும் போது, ராணா எப்படி இறைவனிடமிருந்து என்னைப் பிரித்து வைக்க முடியும்?” என்று மனதுக்குள் எண்ணினாள். உடனே அவள் வீடு வாசலை உதறிவிட்டு மதுராவுக்குப் புறப்பட்டாள். மதுரா எங்கே இருக்கிறது? இது பூமியில் உள்ள ஏதோ ஒரு இடம் அல்ல. மதுரமான ப்ரேமை நிறைந்த இதயமே மதுராவாகும். ‘சலோ ரே மன் கங்கா யமுனா தீர்’ – “ஓ மனமே! கங்கை யமுனையின் சங்கமத்திற்குச் செல்வாயாக" என்று அவள் பாடினாள். இங்கு கங்கை, யமுனை என்பது இடது, வலது நாசிகளின் வழியே வந்து செல்லும் மூச்சுகளான இடகலை, பிங்கலை நாடிகளைக் குறிக்கின்றன. இடகலையும் பிங்கலையும் சந்திக்கும் புருவமத்தியப் பகுதி மதுராவைக் குறிக்கிறது. இதுதான் இந்தப் பாடலின் மறைபொருளாகும். (தெய்வீக அருளுரை, ஏப்ரல்13, 2005)