ப்ரேமை உயிர் போன்றது; தெய்வீகமானது. ஒரு செயலை தெய்வத்திற்கு அர்ப்பணம் செய்வதற்கு ஏற்றதாகவும், அவனருளைப் பெறும் அளவிற்குத் தூய்மையானதாகவும் ஆக்க வேண்டுமென்றால், அது ப்ரேமையை வெளிப்படுத்துவதாக இருக்க வேண்டும். அந்த வெளிப்பாடு எந்த அளவுக்கு பிரகாசமாக இருக்கிறதோ, நீங்கள் அந்த அளவுக்கு இறைவனுடன் நெருங்கி இருப்பீர்கள். சாதி, குலம், மதம் ஆகியவற்றைப் பொறுத்து ப்ரேமை பாதிக்கப்படாது, மாறாது; பொறாமை, வன்மம் அல்லது வெறுப்பு ஆகியவற்றால் அதைக் களங்கமடையச் செய்யவும் முடியாது. இந்தத் தீமைகளால் பாதிக்கப்படாதவாறு ப்ரேமையைக் காத்திடுங்கள்; வெறுப்பற்ற, பாரபட்சங்களற்ற உணர்வுகளை வளர்த்துக் கொள்ள முயன்றிடுங்கள். அனைத்து மதங்களின் ஆணிவேறாகவும், அனைத்து சாஸ்திரங்களின் சாரமாகவும், அனைத்து மார்க்கங்களின் கூடுமிடமாகவும், அனைத்து மனிதர்களின் உத்வேகமாகவும் விளங்குவது ப்ரேமையே. மனித வாழ்க்கைப் பயணத்தின் உறுதியான அடித்தளமாக ப்ரேமை விளங்குகிறது; லோக சாந்தியையும், க்ஷேமத்தையும் உறுதிப்படுத்தும் ஒளியாகத் திகழ்கிறது. உங்களுடைய ஒவ்வொரு சொல்லையும் செயலையும் ப்ரேமையால் நிறைத்திடுங்கள். உங்கள் நாவிலிருந்து வெளிப்படும் சொல், கத்தியைப் போன்று குத்தாமலும், அம்பைப் போன்று புண்படுத்தாமலும், சம்மட்டியைப் போன்று அடிக்காமலும் இருக்க வேண்டும். அது இனிய அமுதத்தின் ஊற்றாகவும், ஞானத்தின் அறிவுரையாகவும், மிருதுவான மலர்ப்பாதையாகவும் இருக்க வேண்டும்; மேலும் சாந்தி, சந்தோஷங்களைப் பொழிவதாகவும் இருக்க வேண்டும். (தெய்வீக அருளுரை, ஜூலை 29,1969)