மனிதர்களின் உடல்கள், அவர்களின் நிலைமைகள், மனிதர்கள் வாழ்க்கையில் எதிர்கொள்ளும் ஏற்றத்தாழ்வுகள் ஆகியவை, பரம்பரையாக வரும் தாக்கங்கள் மற்றும் உந்துதல்களின் விளைவுகளாக ஏன் இருக்க முடியாது? இந்தக் கருத்தை நாம் ஆராயும்போது, இரண்டு விஷயங்கள் இணைகோடுகள் போல நம் கண் முன்னே வருகின்றன: ஒன்று மானசீகமானது, மற்றொன்று பௌதிகமானது. மனிதசுபாவங்கள் மற்றும் அதன் சிறப்பான குணங்களுக்கான பிரச்சனைகளுக்கு பௌதீகமானவற்றில் திருப்தியளிக்கும் தீர்வுகள் கிடைக்குமென்றால், ஆத்மா அல்லது தெய்வம் என்று ஒன்றுள்ளது என்று நம்புவதற்கு எந்த அடிப்படையும் இருக்காது! ஆனால், சிந்திக்கும் திறன், பௌதீகமான பொருளிலிருந்து தோன்றியது என்று நிரூபிப்பது சாத்தியமில்லை. ஒரு பணியைத் திரும்பத் திரும்பச் செய்வதே ஒரு பழக்கமாக, ஒரு திறனாக ஆகிவிடுகிறது அல்லவா? எனவே, புதிதாய் பிறந்த ஒரு குழந்தை வெளிப்படுத்தும் திறன்கள் அல்லது பழக்கங்கள், வெகுகாலத்திற்கு முன்பிருந்தே அது தொடர்ந்து திரும்பத் திரும்ப அவற்றில் ஈடுபட்டதன் காரணமாகத் தான். இது பல முந்தைய பிறவிகளில் நிகழ்ந்தவையாகத்தான் இருக்க வேண்டும். எனவே, அனைத்து உயிரினங்களுக்கும் முற்பிறவிகளும் மறுபிறவிகளும் உள்ளன என்பதை நம்பித்தான் ஆக வேண்டும்! எப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் நாம் நம்முடைய எதிர்காலத்தைக் கழிப்போம் என்பது தற்போது நாம் என்ன செய்துகொண்டு இருக்கிறோம் என்பதைப் பொறுத்தே இருக்கிறது. ஒரு பிறப்புக்கும், மற்றொன்றிற்கும், ஒரு இறப்புக்கும் அதற்கடுத்ததற்கும் இடையில், மனிதன் முன்னேறவோ அல்லது பின்னடையவோ, விரிவடையவோ அல்லது குறுகிவிடவோ செய்கிறான். (சத்ய சாயி வாஹினி, அத்தியாயம்-3)