ஒரு நாள் துறவியொருவர் கங்கையில் நீராடிக் கொண்டிருந்தபோது, ஓடும் நீரில் மிதந்து சென்று கொண்டிருந்த மரக்கட்டையின் மீது ஒரு தேள் இருப்பதைக் கண்டார். தேள் என்ற நாம ரூபத்தில் இருப்பதும் இறைவனே என்றெண்ணி, அந்தத் தேளைக் காப்பாற்ற விரும்பினார். எனவே அதை தனது உள்ளங்கையில் எடுத்தார்; ஆனால், அது அவரைக் கொட்டியது; உடனே அதைத் தண்ணீரில் போட்டுவிட்டார். பின்னர் பச்சாதாபப்பட்டு அதை மீண்டும் கையில் எடுத்தார். இவ்வாறு அது அவரை ஐந்தாறு முறை கொட்டியது; இருப்பினும், அவர் தனது காப்பாற்றும் முயற்சியைக் கைவிடவில்லை; ஒருவழியாக, அந்தத் தேள் வறண்ட நிலத்தில் இறக்கிவிடப்பட்டு, உயிரோடு மகிழ்ச்சியாக தன் வழியில் சென்றது. அவரது முயற்சிகளைப் பார்த்த பலர், அவரது முட்டாள்தனமான மிகைப்படுத்தப்பட்ட அனுதாபத்தைக் கண்டு எள்ளி நகையாடினர். அந்தத் துறவி, தேள் தனக்கு ஒரு பாடத்தைக் கற்பித்ததாகவும், அதற்கு தான் நன்றி செலுத்துவதாகவும் அவர்களிடம் கூறினார். அது என்ன என்று அவர்கள் கேட்டார்கள். "எது நடந்தாலும், உன்னுடைய உள்ளார்ந்த இயல்பிற்கேற்ப நடந்துகொள் - இதுவே அது எனக்கு கற்றுத் தந்தது" என்று அவர் கூறினார். அதன் இயல்பு கொட்டுவது; யார், எப்போது என்பதையெல்லாம் பொருட்படுத்தாமல் அது கொட்டியது. மனிதனின் இயல்பு ஞானத்தை அடைவது; ஆனந்தமே மனிதனின் சாராம்சம். ப்ரேமையே அவனைப் போஷிக்கும் இரத்த ஓட்டம்; சாந்தியே அவனுக்கு வழிகாட்டி இயக்கும் பார்வை ஆகும். (தெய்வீக அருளுரை, ஏப்ரல் 22, 1967)