இறைவனின் ப்ரேமை தன்னியல்பானது, தன்னலமற்றது, நிலைகுலையாதது, மேலும் என்றும் பரிபூரணமானது. சாதாரண மனித அன்பு சுயநல நோக்கம் கொண்டது; காலம் மற்றும் சூழ்நிலை மாற்றங்களைப் பொறுத்து மாறக்கூடியது. அத்தகைய அன்பில் மூழ்கி இருப்பவர்களுக்கு தெய்வீக ப்ரேமையின் மகத்துவத்தைப் புரிந்து கொள்வதும் அல்லது உணர்ந்து கொள்வதும் கடினமே. ஆங்கில தத்துவஞானியான பேகன், இறைவனின் ப்ரேமை எவ்வாறு விசாலமானது, மாறாதது என்பதையும், அது எவ்வாறு உலகளாவிய ப்ரேமையாக வளரும் என்பதையும் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார். ப்ரேமை, சத்தியம் எனும் ஸ்வரூபத்தை தரித்துள்ளது. சத்தியத்தைக் கடைப்பிடிப்பவர் என்றும் இளமையாகவும், திண்மையாகவும் இருப்பார். சத்தியத்தைக் கடைப்பிடிப்பவர், முதுமையை அறியார் என்கின்றன உபநிடதங்கள். சத்தியத்தைக் கடைப்பிடிப்பதன் மூலம் உடல் வலுவடைகிறது என்று பைபிளும் பறைசாற்றுகிறது. சத்தியம் வெறும் பேச்சுடன் நின்றுவிடக்கூடாது. அது செயலிலும் வெளிப்படவேண்டும். நபிகள் நாயகத்தின் கூற்றுப்படி, சொல்லிலும் செயலிலும் சத்தியத்தைக் கடைப்பிடிப்பவரே உண்மையான மனிதராக மதிக்கத்தக்கவராவார். பௌத்தமும், இனம், நாடு என்ற வேறுபாடின்றி அனைவரும் சத்தியத்தைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்துகிறது. (தெய்வீக அருளுரை, டிசம்பர் 25, 1984)