ஒவ்வொரு நாளும் நீங்கள் உணவு உட்கொள்ளும்போது, அந்த உணவை செரிப்பதற்காக இறைவன் உங்களுள் ஏற்றி வைத்துள்ள அக்னியில் உணவுப் பொருட்களை இடுகிறீர்கள் என்பதை அறியுங்கள். நீங்கள் ஆழ்ந்த நன்றி உணர்வுடன், பிரார்த்தனை பாவத்தில் உணவருந்த வேண்டும். ‘சமைத்த நெருப்பும் இறைவனே, உணவும் இறைவனே, உண்பவனும் இறைவனே, உண்பதன் நோக்கம் இறைவனால் ஒப்படைக்கப்பட்ட அல்லது இறைவனுக்குப் பிடித்தமான பணியைச் செய்வதே, மேலும் அந்தப் பணியின் பலன் இறைவனை நோக்கி முன்னேறுவதே’ என்று கீதை கூறுகிறது. நீங்கள் ஒவ்வொரு நாளும் மற்றொரு யக்ஞமும் செய்ய வேண்டும். அகங்கார ஆசைகள், உணர்ச்சிகள், தீவிர உணர்வுகள், உந்துதல்கள் மற்றும் செயல்களை, அர்ப்பணிப்பு மற்றும் பக்தி எனும் வேள்வித்தீயில் ஆகுதியாக இட்டுவிடுங்கள். உண்மையில், அதுதான் உண்மையான யக்ஞம்; இவை எல்லாம் அதன் பிரதிபலிப்புகள், தூண்டுதல்கள், வழிகாட்டிகள் மற்றும் முன்மாதிரிகள் போன்றவையே. இந்த யக்ஞம் கண்ணுக்குப் புலப்படாத ஆதார சத்தியத்தின், கண்கூடான ஒரு அடையாளச் சின்னம் மட்டும் தான். ஒரு குழந்தைக்கு, ‘தலை, வலை, அலை, மாலை’ போன்ற வார்த்தைகளை உச்சரிப்பதற்கு அவற்றின் எழுத்துவடிவங்கள் மற்றும் படங்கள் ஆகியவற்றைக் கொண்டு எவ்வாறு கற்றுத்தரப்படுகிறதோ, அதைப்போலவே, இந்த ‘க்ஷரம்’ அதாவது தாற்காலிகச் சின்னமான யக்ஞத்தின் மூலம், நித்ய சத்தியமான அக்ஷர தத்துவம் உள்ளுணர்வின் முன் கொண்டுவரப்படுகிறது. (தெய்வீக அருளுரை, அக்டோபர் 11, 1972)