நாரதர், வால்மீகி போன்ற மஹரிஷிகள் வகுத்த தர்மத்தின் மீது பாரத தேசம் கட்டமைக்கப்பட்டதாகும். மக்கள், வெற்றியால் துள்ளுவதோ, தோல்வியால் துவளுவதோ கூடாது என்றும், இவை இரண்டையும் ஒருவர் இறைவனிடம் கொண்டுள்ள நம்பிக்கைக்கான சோதனைகளாக ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டும் என்றும் இவர்கள் போதித்தனர். ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் தாய்ப்பால் ஊட்டும்போதே இறை நம்பிக்கையையும் சேர்த்து ஊட்டிய தேசம் இது; எனவே நம்பிக்கையின்மைக்கும் துக்கத்திற்கும் இது ஒருபோதும் இடமளிக்காது. இது அகத்தில் உறையும் இறைவனைச் சார்ந்து, ஒவ்வொரு இதயத்தினுள்ளும் வற்றாத தைரியத்தின் ஊற்றைக் காண்கிறது. இதில் இறுதி வெற்றி என்பது ஆத்மா எனும் மெய்யுணர்வில் நம்பிக்கை கொண்டவர்களுக்கே. இத்தகைய மனிதர்களின் இதயங்களில் வெறுப்பு என்பதே இருக்காது; மற்றவர்கள் பேராசை மற்றும் பொறாமை கொண்டவர்களாக இருக்கிறார்களே என்றே அவர்கள் வேதனைப்படுவார்கள்; தங்களுடைய எதிரிகளுக்குக் கூட ஞானம், பணிவு மற்றும் ப்ரேமை ஆகியவற்றை இறைவன் அருளவேண்டும் என்பதே அவர்களுடைய பிரார்த்தனையாக இருக்கும்: “இறைவா! அவர்களுக்கு ஸத்புத்தியை, அதாவது பகுத்தறிவையும், நிதானமாக அமைதியாக முடிவெடுக்கும் ஆற்றலையும் அருள்வாயாக!” என்றே பிரார்த்திப்பார்கள். வேத காலந்தொட்டே பாரதத்தின் புதல்வர்களும் புதல்விகளும், ‘லோகா-சமஸ்தா சுகினோ பவந்து’ - “எல்லா உலக மக்களும் சுகமாக இருக்கட்டும்” என்றே பிரார்த்தித்து வந்துள்ளனர். (தெய்வீக அருளுரை, செப்டம்பர் 26, 1965)