நமக்கு கடவுள் தேவையில்லை, பக்தியை வளர்த்துக் கொள்வதில்லை. ஆனால், இறைவன் நம் மீது சாந்தியையும் தெய்வீக ஆனந்தத்தையும் பொழிய வேண்டும் என்று விரும்புகிறோம். நமக்கு சாந்தி வேண்டுமென்றால், அதற்கு உகந்த வகையில் நம்முடைய வாழ்க்கையை நடத்த வேண்டும். அக்கிரமம், அதர்ம வழிகளைப் பின்பற்றும் ஒருவன் எப்படி சாந்தி, சத்யம், ஆனந்தம் ஆகியவற்றைப் பெற முடியும்? மாம்பழம் சாப்பிட்டால் வெள்ளரிக்காயின் ஏப்பம் நமக்கு வருமா? செயல்கள் எப்படியோ, பலன்கள் அப்படியே. நோக்கங்கள் எப்படியோ, இறைவன் தரும் பரிசுகளும் அப்படியே. எனவே நமது நோக்கங்கள் உன்னதமானதாகவும், செயல்கள் நேர்மையானதாகவும் இருக்க வேண்டும். இன்றைய மாணவர்கள் தங்களுக்குள் பொதிந்திருக்கும் சக்திகளை மேம்படுத்திக்கொள்ள முயற்சிக்க வேண்டும். இன்றைய படித்த மனிதர்கள், நாவல்கள் மற்றும் செய்தித்தாள்களில் படிப்பதையும், திரைப்படங்களில் பார்ப்பதையும், தெருவில் போவோரின் பேச்சையும் கூட நம்புகிறார்கள். ஆனால் அவர்களுக்கு இறைவன் மீது நம்பிக்கை இருப்பதில்லை. இது பெரும் துரதிர்ஷ்டமே. ஜோதிடர் அல்லது புரோகிதரின் வார்த்தைகளை நம்பும் மனிதர்கள், ‘தத் த்வம் அஸி, ப்ரக்ஞானம் பிரம்மா, அஹம் பிரம்மாஸ்மி, அயம் ஆத்மா பிரம்மா’, அதாவது, அது நீயாக இருக்கிறாய், தூய அறிவே பிரம்மம், நானே பிரம்மம், இந்த ஆத்மாவே பரமாத்மா என்ற நான்கு மஹாவாக்கியங்களை போதித்த வேதமாதாவின் வார்த்தைகளை நம்புவதில்லை! (தெய்வீக அருளுரை, நவம்பர் 22, 1984)