நீங்கள் நிர்க்கதியான சூழ்நிலையில் இருக்கும்போது, உங்கள் பெருமையையும் அகங்காரத்தையும் மறந்து இறைவனை அழைக்கிறீர்கள். உலகரீதியாக பாண்டவர்கள் மிகவும் துன்பம் நிறைந்தவர்களாக இருந்ததால், அவர்கள் எப்போதும் பிரார்த்திக்கும் மனோபாவத்தைக் கொண்டிருந்தனர். நான் உங்களுக்கு எல்லா வசதி வாய்ப்புகளையும் கொடுத்திருந்தால், நீங்கள் புட்டபர்த்திக்கு வந்திருக்க மாட்டீர்கள். பிரச்சனை என்பது நீரிலிருந்து மீனை வெளியே இழுக்கும் தூண்டில் போன்றதாகும். கிருஷ்ணர் தனது அருளைத் தொடர்ந்து வழங்கிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக குந்தி, தனக்கும் தன் மகன்களுக்கும் எல்லாவிதமான துன்பங்களையும் தொடர்ந்து கொடுத்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்று வேண்டிக் கொண்டாள். திருமலாச்சார்யலு அவர்கள் இந்த மனோபாவத்தை ‘ஆத்மாவை அர்ப்பணித்தல்’ (ஆத்மார்ப்பணம்) என்று அழைத்தார். ஆனால் ஆத்மாவே இறைவன் தானே? அப்படியிருக்க அவனையே அவனுக்கு அர்ப்பணிப்பது என்றால் என்ன அர்த்தம்? அவனுடைய பாதங்களில் நீங்கள் அர்ப்பணிக்க வேண்டியது உங்களுடைய அகங்காரத்தையே! அகங்காரம் பரவியுள்ள பெருமை, பிரிவு உணர்வு, மாயை, பற்றுதல் போன்ற எல்லாவற்றையும் அர்ப்பணித்து விடுங்கள்! நீங்கள் செய்யவேண்டிய வழிபாடு அதுவே! உங்களிடம் உள்ள தீயவை அனைத்தையும் என்னிடம் கொண்டு வந்து இங்கேயே விட்டுச் செல்லுங்கள். என்னிடம் இருக்கும் ப்ரேமையை என்னிடமிருந்து எடுத்துச் செல்லுங்கள்! (தெய்வீக அருளுரை, செப்டம்பர் 27, 1960)