நாம் ‘வாழ்வதன்’ நோக்கம் ‘இறைவனில் வாழும்’ நிலையை அடைவதாகும். அந்த புனிதத்தையும், நிறைநிலையையும் அடைவதற்கான உரிமை ஒவ்வொருவருக்கும் உண்டு. நீங்கள் தான் சத்தியம்; நம்பிக்கையை இழக்காதீர்கள்; உங்களை நீங்களே சிறுமைப்படுத்திக் கொள்ளாதீர்கள். மனித நிலையிலிருந்து மிருக நிலைக்கும், அதைவிட கீழாகவும் எத்தனை முறை சரிந்தாலும், நீங்கள் தெய்வீகமானவரே. ப்ரேமையை வளர்த்துக் கொள்ளுங்கள்; அந்த ப்ரேமையை அனைவருடனும் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள். இருவரும் உங்களைப் போலவே சமமாக இருக்கும்போது, ஒருவருக்குக் குறைவாகவும் மற்றொருவருக்கு அதிகமாகவும் நீங்கள் எப்படி கொடுக்கலாம்? நீங்கள் அடிப்படையான தெய்வீகத்தை மறந்து விட்டால், வெறுப்பு துளிர்த்து, பொறாமை தலை தூக்குகிறது. அனைத்திலும் ஆத்மாவைக் காணுங்கள். அப்போது ப்ரேமை துளிர்விடும், அமைதி பனியைப் போன்று கீழ் இறங்கும்! நீங்கள் ப்ரேமஸ்வரூபங்கள் (ப்ரேமையின் திருவுருவங்கள்)! நீங்கள் இங்கே மணிக்கணக்காக திறந்த வெளியில் அமர்ந்து, மிகுந்த சிரமத்துடன், எனக்காகவும், நான் பேசுவதைக் கேட்கவும், என்னைப் பார்க்கவும் ஆவலுடன் காத்திருக்கிறீர்கள். அந்த தாபத்தைத் தணிப்பதற்காகவே, நான் இந்த மேடையிலிருந்து பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன். நான் உங்களுடைய ப்ரேமையை உணரும்போது, அதை நான் ஏற்று அனுபவிக்கவும், என்னுடைய ப்ரேமையை நீங்கள் அனுபவிக்க வேண்டும் எனவும் விரும்புகிறேன். இதுவே இறைவனுடன் நீங்கள் வைத்துள்ள எல்லா பரிமாற்றங்கள் மற்றும் ஐக்கிய உணர்வுகளை விட மிகச் சிறந்ததாகும்.. பின்னர் வார்த்தைகள் தேவையற்றவை ஆகிவிடுகின்றன! (தெய்வீக அருளுரை, ஜூலை 04, 1968)