நமது அன்றாட அனுபவத்திலிருந்து ஒரு எடுத்துக்காட்டு. கடைவீதியில் செல்லும்போது ஒருவர், யாராவது அழுது கொண்டிருப்பதைக் கண்டால் “நீங்கள் ஏன் அழுகிறீர்கள்?” என்று கேட்பார். மற்றவர்களும் கூட அவரை அவ்வாறே விசாரிப்பார்கள். அதே கடைவீதியில் வேறொருவர் சந்தோஷமாகப் போய்க்கொண்டிருந்தால், அவரது மகிழ்ச்சிக்கான காரணத்தை விசாரிக்க யாரும் அவரிடம் செல்வதில்லை. மகிழ்ச்சி என்பது மனிதனின் இயல்பான நிலை என்று கருதப்படுகிறது. மனிதன் அதை எப்போதும் நாடுகிறான். துக்கம் மனிதனுக்குப் பொருந்தாதது. துக்கத்திற்கு இடம் கொடுப்பது மனிதனின் பலவீனமே. பல பிறவிகளில் சோகத்திற்கு இரையாகி மனிதன் என்றென்றும் துக்கத்தில் ஆழ்ந்திருக்கிறான். இறைவன் மீது திடநம்பிக்கை கொண்டவனிடம் துக்கத்திற்கு இடமில்லை. துக்கத்திற்கு இடமளிப்பவர்கள் தெய்வீக தத்துவத்தைப் புரிந்து கொள்ளாதவர்கள். உடல் சம்பந்தப்பட்ட அனைத்தும் தாற்காலிகமானது, நிலையற்றது. மனிதர்கள் தேட வேண்டியது நீடித்த பேரின்பத்தையே. மகிழ்ச்சி என்பது இறைவனுடன் ஐக்கியமாவதில் தான் இருக்கிறது. (தெய்வீக அருளுரை, மே 11, 1998)