ஈஸ்வரம்மா குளித்து முடித்திருந்தார்; வழக்கம்போல் அவர் காபியை மகிழ்ச்சியுடன் அருந்திவிட்டு உள் வராண்டாவில் அமர்ந்திருந்தார். திடீரென்று அவர், “ஸ்வாமி, ஸ்வாமி, ஸ்வாமி,” என மூன்று முறை கூக்குரலிட்டார். இதற்கு நான், "வருகிறேன், வருகிறேன்" என்று பதிலளித்தேன். அதற்குள் அவருடைய உயிர் பிரிந்துவிட்டது. நல்லவர் என்பதற்கு இதை விடச் சிறந்த அடையாளம் வேறு என்ன தேவை? பிறர் அவருக்கு சேவை செய்யவோ, கவனித்துக் கொள்ளவோ எந்தத் தேவையும் இருக்கவில்லை. இப்படிப்பட்ட நேரத்தில் வெகு சிலருக்கே ஸ்வாமியின் நினைவு வரும். மனம் பொதுவாக ஏதாவது ஒரு பொருளையோ, சில நகைகளையோ, விலையுயர்ந்த பொருட்களையோ தேடி அதிலேயே நிலை கொண்டு விடும். கீழ் தளத்தில் இருந்து அவர் “ஸ்வாமி, ஸ்வாமி!” என்று அழைத்தார். நான், "வருகிறேன், வருகிறேன்" என்று பதிலளித்தேன். அவ்வளவு தான், அவர் மறைந்து விட்டார். கஜேந்திரன் என்ற யானை அழைத்தவுடன், அதை ஆட்கொள்ள இறைவன் விரைந்ததைப் போன்றதாகும் இது - இரண்டு நிகழ்வுகளும் ஒரே நேரத்தில் இணைந்த அத்தருணமே உலக பந்தங்களிலிருந்து விடுதலை கிடைத்து விடுகிறது! இப்படிப்பட்ட உண்மையான இறுதிநிலையை அடையத்தான் வாழ்க்கையில் பாடுபட வேண்டும். இதுவே ஒரு இலட்சிய, போற்றத்தக்க வாழ்க்கையின் அடையாளம் ஆகும். இத்தகைய மனப்பான்மை தானாக வெளிப்பட வேண்டுமேயன்றி ஏதோ வெளிப்புற சக்தியால் உந்தப்பட்டு அல்ல. (தெய்வீக அருளுரை, மே 06, 1983)