உண்மையான பக்தியை வளர்ப்பதற்கு ஐந்து குணங்கள் தேவை. முதலாவது குணம் அர்ப்பணிப்பு (எல்லாவற்றையும் இறைவனுக்கு அர்ப்பணிப்பது). அகந்தையே அர்ப்பணிப்பு உணர்வை வளர்ப்பதற்குத் தடையாக இருக்கிறது. இது பல்வேறு வகையான கர்வங்களாக, உடல் வலிமையைப் பற்றிய கர்வம், அறிவுசார் கர்வம், செல்வத்தின் ஆணவம் மற்றும் பலவாக வெளிப்படுகிறது. ஆனால் இவை அனைத்தும் நிலையற்றவை, எந்த நேரத்திலும் இல்லாமல் போகலாம் என்பதால், உடல், மனம், சொத்து ஆகியவற்றை தன் அகந்தைக்கு அடிப்படையாக ஆக்கிக் கொள்வது புத்திசாலித்தனம் அல்ல. எனவே இறைவனுக்கு முதல் அர்ப்பணமாக அகந்தையை கைவிட வேண்டும். சுவாசிக்கும் காற்று, சூரியனிடமிருந்து பெறும் ஒளி மற்றும் வெப்பம், அருந்தும் நீர், உண்ணும் உணவு என பரம்பொருளிடமிருந்து நாம் பெறும் எல்லாவற்றிற்கும் நன்றி உணர்வைத் தெரிவிக்கும் ஒன்றாக பக்தியைக் கருத வேண்டும். வாழ்க்கையின் அத்தியாவசியத் தேவைகள் அனைத்தும் இறைவனுடைய அருளினாலேயே பெறப்படுகின்றன. பக்தியின் மூலம் நன்றி உணர்வை வெளிப்படுத்துவது நம் தலையாய கடமையாகும். பஜனைகள், ஜபம், தியானம் மற்றும் பிரார்த்தனைகள் போன்றவை அனைத்தும் நன்றி உணர்வோடு செய்யப்பட வேண்டும்! (தெய்வீக அருளுரை, பிப்ரவரி 17, 1989)