வாழ்வது என்பது அனைத்து உயிரினங்களையும் இயக்கும் ஜீவதத்துவம் தனிமனிதனுள் இயங்குவதைக் குறிக்கிறது. குணங்களற்ற தெய்வீகம் சில குணங்களைத் தனது இயல்பாக ஏற்றுக்கொண்டு சகுணமாகிறது. இவ்வாறு உருவாகும் தனிமனிதன், அவனது ஞானேந்திரியங்கள் மற்றும் மனதிற்குப் புலப்படும் பலவிதமான நாமரூபங்களை அறிந்துகொண்டு அனுபவிக்க விழைகிறான். சுருக்கமாகச் சொன்னால், இதுவே, வாழ்வதற்கான வழிமுறை, ஒருவரது விழிப்புணர்வை விசாலமாக்கிக்கொள்ளும் "அறிந்துகொள்ளுதல்" எனும் செயல்திட்டமாகும். இத்திட்டத்திற்கு ஒரு ஆரம்பமும் முடிவும் உள்ளது, அதில் வெற்றி-தோல்வி, நன்மை-தீமை ஆகியவையும் அடங்கும். “நான் ஒரு ஜீவன் - ஒரு உயிருள்ள மனிதன்”, “நான் மெய்யுணர்வின் ஓர் பொறி”, “நான் ஆத்மாவின் திருவுருவம்” - இது போன்ற கூற்றுக்கள் ஜீவதத்துவத்தின் முழுமையான ஞானத்தை வெளிப்படுத்துவதில்லை. ஜீவி என்பது ஒரு ரதத்தில் கொலுவீற்றிருக்கும் பரிபூரண தெய்வீக மெய்யுணர்வே. இது ஜடப்பொருளால் வடிவமைக்கப்பட்டு பெயரிடப்பட்ட ஒரு மூட்டை அல்ல. எங்கும் நீக்கமற நிறைந்திருப்பது மெய்யுணர்வு ஒன்று மட்டுமே; ஆனால் மனிதன் அதனை சிறு சிறு கூறுகளாக அனுபவிக்கிறான்; அது பலவாறானது என்று தவறாக எண்ணி, தன் அறியாமையினால் ஏற்படும் குழப்பத்தில் தட்டுத் தடுமாறுகிறான். (தெய்வீக அருளுரை, மார்ச் 22, 1985)