மனிதன், சந்தனமரங்களை எரித்து கரியாக விற்பதற்கு சித்தமாக இருக்கிறான், ஏனெனில், அவனுக்கு அந்த மரத்தின் மதிப்பு தெரியவில்லை. சுகத்தையும் சாந்தியையும் வெல்வதே அவன் தனக்கென்று வைத்துள்ள குறிக்கோள்; அது சரியானதே, ஆனால், சற்று முன்னேறிய பிறகு, போலியை உண்மை என்று தவறாகப் புரிந்துகொண்டு, நின்றுவிடுகிறான் - அதுதான் பரிதாபகரமானது. ஒரு நாளைக்கு உண்பதற்கு இரண்டு வேளை உணவும், உடுப்பதற்கு சில கெஜம் துணியும், தலைக்கு மேல் ஒரு கூரையும், கூடவே சில வேண்டாத இதர பொருட்களும் கிடைத்துவிட்டால், தான் இலக்கை அடைந்துவிட்டோம் என்று அவன் நம்பிவிடுகிறான்; ஆனால் அவன் பெறும் மகிழ்ச்சி அற்பமானது, துக்கத்துடன் கூடியது, எளிதில் வேதனையாக மாறக்கூடியது, பிறருக்கு தீங்கு விளைவிப்பது, மேலும் தற்பெருமை, பொறாமை, வன்மம், பேராசை மற்றும் பிற விரும்பத்தகாத விஷயங்கள் நிறைந்ததாகும். சில மணி நேரங்கள் கூட தாங்காமல் கெட்டுப்போகக்கூடிய உணவால் பேணப்படும் உடல், எப்படி நீண்ட நேரம் புத்துணர்ச்சியுடன் இருக்க முடியும்? உருவாக்கப்பட்டு, சிதைக்கப்படும் எதுவும், அந்தக் காரணத்தினாலேயே சத்தியமாக இருக்க முடியாது; ஏனெனில் சத்தியத்தை உருவாக்கவோ, சிதைக்கவோ முடியாது. அது எந்த மாற்றமும் இன்றி இருக்கிறது, இருந்தது, இருக்கவும் போகிறது. (தெய்வீக அருளுரை, ஏப்ரல் 06, 1965)