வாழ்க்கை என்பது ஒரு சிறு மேடை நாடகம். இந்த உடல் ஒரு நீர்க்குமிழி போன்றது. மனம் எப்போதும் சஞ்சலமானது. கீதையில் அர்ஜுனன், இடையறாது ஊசலாடிக்கொண்டிருக்கும் மனதைக் கட்டுப்படுத்துவது என்பது கடினமே என்று கிருஷ்ணரிடம் ஒப்புக்கொள்கிறான். ஆயினும்கூட, மனிதன் தான் உண்மையாகச் சென்றடைய வேண்டிய இடம் எது என்பதில் கவனம் செலுத்த வேண்டும். சென்றடைய வேண்டிய இடம், இலக்கு, மற்றும் வாழ்க்கையின் குறிக்கோள் என்பது என்ன? பாகவதமும், பகவத்கீதையும் இதைத் தெளிவாக்கியுள்ளன. நாம் எந்த மூலாதாரத்திலிருந்து வந்தோமோ, அதுவே நாம் சென்றடைய வேண்டிய இடம். மனிதன் ப்ரக்ருதியில் (உலகின் செயல்பாடுகளில்) சிக்கிக்கொண்டு இருக்கும்வரை, அவனுடைய மனம் நிலையற்றும், ஊசலாடிக்கொண்டும் இருக்கும். வேதவாக்கான "ஸோஹம்" (அவனே நான்) என்பது சுவாசிக்கும்போது உள்ளிழுக்கும் மூச்சினால் எடுத்துக் காட்டப்படுகிறது. நீங்கள் "அஹம்" என்று சொல்லி மூச்சை வெளிவிடும்போது "நான்" என்பதை விட்டுவிடுகின்றீர்கள். "ஸோ-ஹம்" என்பது தனிமனிதனும் இறைவனும் (நானே அவன்) ஒன்றே என்பதை பறைசாற்றுகிறது. பொருட்களாலான உலகின் பிடியில் ஒருவர் சிக்கிக்கொண்டிருக்கும் வரை இந்த ஒருமையைப் புரிந்து கொள்ள முடியாது. (தெய்வீக அருளுரை, பிப்ரவரி 11, 1983)